Het zal zowat 2000 jaar geleden zijn, meer bepaald in 46 v.Chr dat Julius Ceasar, Rome's grootste rockster (maar dan zonder de elektrische gitaar), diepdroevig rondliep in zijn tuin, peinzend over het rijk. Hij keek naar de lucht, naar zijn zonneklok, horloges waren nog niet echt een ding, en realiseerde zich dat hij weeral te laat was gekomen voor zijn date met Cleopatra. En Cleopatra, met de elegantie van een godin, maar met de furie en het humeur van een Nijlkrokodil die net haar lunch heeft gemist , had hem ongenadig de volle laag gegeven. Hij, de heerser onder de heersers , een man die legioenen commandeerde en zijn wil oplegde aan hele naties, was behandeld als een ordinaire schooljongen, stond daar met z'n mond vol tanden. Hij had de liefde van de machtigste vrouw van Egypte gewonnen, maar dreigde die nu te verliezen omdat hij niet op tijd kon komen.
Maar, hoe machtig hij ook was, hij kon de tijd toch niet plooien met zijn wil?
De Romeinse kalender was een maankalender die zo wispelturig was als een wagenrenner op een glad wegdek. Maanden sprongen heen en weer, feestdagen gleden uit hun slots, en arme Julius kon zelfs geen geschikt moment vinden om zijn toga te laten wassen.
Maar daar had Cleopatra helemaal geen oren naar.
En dus had ie Sosigenes bij zich ontboden en om raad gevraagd.
En Sosigenes, een slimme astronoom uit Alexandrië met een baard zo lang dat hij struikelde elke keer als hij sterren probeerde te tellen had voor hem een oplossing. "Julius, maat," zei hij, "je hebt gewoon een extra dag nodig om de vier jaar. Het is simpel wiskunde, geloof me, en dan je kan er de klok op gelijkzetten"
Nou, dat leek hem wel iets, en zo gezegd zo gedaan.
"Maar waar zetten we die extra dag?" vroeg Caesar, terwijl hij zijn lauwerkrans rechtzette.
"In februari, natuurlijk," antwoordde Sosigenes. "Niemand vindt februari toch leuk. Het is koud, het is kort, en laten we eerlijk zijn, het is het perfecte moment voor een extra feestdag."
Zo werd de extra dag geboren, een dag die om de vier jaar werd toegevoegd , een dag die later bekend zou staan als een schrikkeldag in een jaar dat bekend werd als een schrikkeljaar. Het was een oplossing zo briljant dat zelfs de goden in Olympus er niet op waren gekomen.
Allemaal dankzij een mix van sterrenkunde, een vleugje genialiteit en een gemiste date.
En vandaag is het dus zo'n dag, een dag die schaarser is dan een eerlijk politicus : 29 februari
En dan hebben we hier Mr Willy, die onverschrokken blogger uit België, een man wiens toetsenbord slijt van zijn dagelijkse avonturen. Maar vandaag, vandaag tikt hij niet zomaar op de letters. Vandaag danst hij de salsa met zijn toetsenbord, want het is Schrikkeldag!
Zijn gewone blogs? Oh, die zijn als de goede oude boterham met kaas: betrouwbaar, bevredigend, een vaste waarde in je dieet. Maar zijn 29 februari blog? Dat is de kaviaar op de boterham, de sprankelende champagne in je ochtendkoffie – een culinair hoogstandje in de keuken van woorden.
Dus zit Mr Willy hier, in zijn pyama, want 't is natuurlijk weer midden in de nacht als ie op zijn best is, met een twinkeling in zijn ogen klaar om zijn meesterwerk te creëren. Een blogpost zo zeldzaam, zo schitterend, dat het slechts eens in de 1461 dagen het licht ziet. Een post die, net als Halley's komeet, maar eens in een mensenleeftijd voorbij komt.
Dus hef je glas, sla je arm om je naaste (of een nabijgelegen knuffelbeer), en bereid je voor op een leeservaring die je pas over vier jaar weer zult beleven. Want vandaag, beste volgers, vieren we niet alleen een extra dag kalendermagie, we vieren de kunst van het uitzonderlijke, het zeldzame, het onvergetelijke – gebracht door niemand minder dan Mr. Willy, de Leonardo da Vinci van de blogwereld.
Proost, op 29 februari!
Mr Willy