In de stille schemering van zijn zolderkamer, omgeven door het stof van vervlogen tijden, zit meneer Willy verzonken in gedachten. Zijn ogen glijden liefdevol over de verzamelingen die zijn leven hebben gekleurd: postkaarten, speelkaarten en tarots, boeken ... Elke kaart, elk object, draagt een stukje van zijn ziel, een echo van de passie waarmee hij ze heeft verzameld. Waardevolle stukken, waarvoor ie online de hele wereld heeft afgeschuimd.
Ooit, gedreven door nood, heeft hij grote delen van deze schat moeten verkopen, een beslissing die nog altijd als een schaduw over zijn hart ligt.
Zijn blik rust op de boekenplanken die kreunen onder het gewicht van de vele ruggen. Alles wat hij ziet is hem zo dierbaar, het vertolkt zijn wereld, zijn verhaal, is een onverbrekelijk deel van hem. Hij zucht diep, een geluid dat meer vertelt dan woorden ooit kunnen. Het besef weegt zwaar op zijn schouders; alles wat hij kent, alles wat hij koestert, zal met hem verdwijnen. "Alles wat ik weet zal sterven, dus ik moet leven," mompelt hij tegen niemand in het bijzonder.
Zijn ogen glijden over de foto's die hij met zorg heeft uitgestald, elk een stille getuige van een verleden dat eens levend was. Zijn schatten, zijn boeken, alles wat hij is... Vandaag is het nog van hem, maar ooit zullen ze niets meer zijn dan stoffige herinneringen in oude dozen, doorzocht door kinderhanden die de waarde er niet van inzien. Verkocht, weggegeven, misschien zelfs weggegooid. Foto's van grootouders, hun verhalen en herinneringen vervagen met elke ademhaling die hij neemt, net als hun gezichten op de vergeelde foto's.
Op zijn bureel, een foto van zijn vader, een man door zijn kleinkinderen alleen maar gekend uit verhalen. Hij bekijkt zijn fotoboeken, herinnert zich de wandelingen , de reizen, de avonturen met Mevr Willy, avonturen die hun gevormd hebben, maar die voor zijn kinderen niet meer dan oude verhalen zijn, echo's van een leven waarvoor ze geen interesse hebben.
Hij kan zich de voornaam van zijn overgrootvader niet herinneren, maar toch, een glimlach vanaf een oude foto die hij koestert, een onbekende man die deel uitmaakt van wie, van wat hij is. We verzamelen, we bewaren, maar uiteindelijk is wat we het meest koesteren vaak dat wat door niemand anders gewild wordt.
En het is in deze momenten van reflectie dat meneer Willy geconfronteerd wordt met spijt en verdriet, niet zozeer de vergetelheid van zijn verzamelingen, maar de vraag hoe hij zelf herinnerd zal worden.
En zo blijft hij achter, een man gevangen tussen de bladzijden van zijn eigen levensverhaal, hopend dat hij in de herinneringen van zijn kinderen iets meer zal zijn dan een stille foto aan de muur, een echo van liefde en leven in de doorgang van tijd.
PS
Een van de zeldzame stukken die Mr Willy uit zijn collectie bewaard heeft is de Tarot D'Argolance , uitgebracht in 1983 in een limited edition van 999 stuks. De verzamelwaarde ervan is ca 150 - 250 euro.
De tarot op de afbeelding is echter een uncut sheet, waarvan er slechts enkele exemplaren bestaan. Heb hem nooit laten taxeren , maar de verzamelwaarde is minimaal het tienvoudige. Blij dat ie die nog heeft kunnen redden.