Voor al zijn medicatie heeft Mr Willy zijn vaste apotheek. Is gemakkelijk. 's Morgens stuurt ie een mailtje en 's middags ligt alles klaar. Nooit geen problemen. En die apotheek is achter de hoek, dus op een paar minuten ie terug.
Alleen had ie nu abiraterone nodig , zijn levenselixir, en die kan je , god weet waarom, alleen verkrijgen in de ziekenhuisapotheek.
En dan trekt Mr Willy zijn loopschoenen aan, 40 minuutjes joggen en hij is er. Het nuttige met het aangename paren , zeg maar. Alleen, wat vroeger voor hem een zondagswandeling was , wordt van langsom aan moeilijker en moeilijker. Maar helemaal afgeschreven is ie nog niet, en de zon was van de partij, dus ......
Maar die ziekenhuisapotheek is altijd ellende. Effe snel binnen en buiten, daar hebben ze nog nooit van gehoord.
Je moet langs het ziekenhuis en daar log je in aan zo'n automaat. Die weet waar je naartoe moet, spuwt wat ziekenhuisstickers uit en weg ben je.
Alleen heeft die nog nooit gehoord van een ziekenhuisapotheek, dus je krijgt een volgnummer en dan mag je gaan aanschuiven aan de grote balie. En als je pech hebt kan dat best lang duren. Daar doe je je verhaal , ze vragen het hemd van je lijf en als je antwoorden goed zijn laten ze je je wel door, richting apotheek.
Die is gesloten, altijd. Je moet aanbellen , soms 2-3 keer, maar na wat een eindeloos lange tijd lijkt, gaat die deur wel open. soms gaat het sneller, dan kan je mee binnenwippen met een passerende verpleegster, die hebben een badge.
Maar dan sta je eindelijk oog in oog met de bewaker van je levenselixir: Vandaag was dat helaas een stagiaire op haar eerste werkdag, vol goede wil, maar met een totaal gebrek aan kennis.
Mr Willy geeft zijn stickers en zijn paspoort .
" Neen, je paspoort heb ik niet nodig , alleen de stickers"
???. Mr Willy neemt zijn paspoort terug, geeft zijn stickers , en weg is ze , naar haar computer. Die staat dus niet aan de balie, waar zo'n ding hoort te staan, neen die staat aan het einde van de zaal, ergens ver weg achter een hoek.
Een minuut later is ze terug
" Van welke dokter komt het voorschrift?
" Ah, van dokter T."
Weer weg. Een tijd later is ze terug
" Ja, sorry , ik heb toch je paspoort nodig"
Nou, dat wist Mr Willy al langer
En opnieuw is ze weg, nu mét Mr Willy's paspoort. En dan staat ze er weer.
" En wat heb je nu eigenlijk nodig, want je hebt hier wel twee volle pagina's met voorschriften"
Logisch, als kankerlijer verbruik je zo wel 't een en ander
" Ja , drie dozen abiraterone, aub"
Dat had Mr willy al bij zijn aankomst gezegd, maar ja, dat kind heeft nog zoveel te leren. Zij terug weg om haar computer, die dus nog altijd ergens ver weg staat , nog maar eens te raadplegen. En dan komt de reactie
" d'r staat geen abiraterone bij tussen je voorschriften"
" nou, dat heette vroeger Zytiga, waarschijnlijk staat het onder die naam"
" ach ja, ik zal nog eens kijken"
een hele tijd later
"ja, idd. Maar dat is helaas niet op voorraad , 1 week levertijd"
" hoe kan dat nou, dat is toch altijd op voorraad"?
"ja, nee. 1000mg is op voorraad, maar het is een voorschrift voor dozen van 500 mg, die moeten we speciaal bestellen, en 1000mg is te veel, mag ik niet meegeven"
" ja maar ik moet twee pillen per dag nemen van 500mg , dus das 1000 mg, dan kan je me toch dozen van 1000 mg geven? Dat deden ze vroeger ook."
Vol achterdocht wordt Mr Willy bekeken
" Dat moet ik aan de hoofdverpleegster vragen, hoor" en weg is ze .
En dan , 10 lange minuten later komt de hoofdverpleegster langs. Die kan best goed rekenen en bevestigt dat 2x500 inderdaad 1000 is en dat die pillen dus meegegeven kunnen worden zonder gevaar voor een overdosis.
En dus, 3 kwartier later en heeft Mr Willy eindelijk zijn pillen en die stagaire waarschijnlijk wel pijnlijke voeten.
En dan duurt het nog wel even voor ie terug buiten is , want tijdens al dat heen en weer geloop is Mr Willy's identiteitsbewijs ergens verloren gelegd en das best even zoeken.
Om een lang verhaal kort te houden, 1 uur en 15 minuten later stond ie toch terug buiten in de zon.
Nou, 't enige voordeel is dat ie intussen best uitgerust was om nog een rondje huiswaarts te joggen