Elk zichzelf respecterend hospitaal heeft het wel, zo'n ruimte zo goed beveiligd dat zelfs Indiana Jones twee keer zou nadenken vooraleer ie er binnenstapt : de nucleaire afdeling. Omringd door waarschuwingsborden die bij de gemiddelde sterveling meer adrenaline opwekken dan een cliffhanger op Netflix.
En hier wordt dus de hele dag gespeeld met radioactieve isotopen, even enthousiast als een kind dat met de Lego blokken speelt. En ze spelen er niet alleen mee, neen, ze maken er leuke glow-in-de-dark-cocktails van en die injecteren ze dan in onschuldige patiënten zoals Mr Willy.
"Volstrekt onschadelijk," verzekeren ze je, terwijl ze subtiel toevoegen dat je die avond beter niet te dicht bij je zwangere partner kruipt. Nou zeg, stel je voor, mevrouw Willy in blijde verwachting , Mr Willy zou gelijk heel andere zorgen hebben dan z'n al dan niet radioactief zijn.
Maar Mr Willy was toch niet helemaal overtuigd van de onschadelijkheid. Want die jonge kerel die deze middag aankwam met het gallium-68 isotoop, verpakt in een container die eruitzag alsof het de nucleaire codes kon bevatten, die had duidelijk al wat ervaring met straling. Die straalde zoals een tiener op haar eerste date.
En dus, met een gezonde dosis wantrouwen observeerde meneer Willy elke beweging van de specialist, terwijl het zogenaamd ongevaarlijke goedje via een infuus zijn systeem binnendrong, gevolgd door een mysterieuze vloeistof die alles moest 'doorspoelen'.
Nou, hij er nog, dus 't zal wel meegevallen zijn.
Alleen waren daarjuist de foto's al wel te bekijken op zijn medisch dossier, en daar is ie niet echt gelukkig mee. Hij kan dan wel een leek zijn, maar kleurenblind is ie niet en d'r zijn paar dikke helder oplichtende plekken op plaatsen waar ie het liever niet heeft.
Nu , het verslag zelf van de radioloog was er nog niet bij, dus 't zal een paar dagen nagelbijtend afwachten zijn.
Wordt vervolgd