Gisteren was het weer zo ver: Djemanido, Zoals altijd werd er gelachen, gepraat, gegeten, gedronken, en natuurlijk getrommeld alsof het leven ervan afhing. De echo's klonken door het hoofd en het hart, als een soort collectieve hartslag van mensen die elkaar begrijpen zonder veel woorden. Hoewel hij velen al kende via het scherm, voelde het toch als een nieuwe kennismaking om ze in levende lijve te zien. Dat geeft altijd iets extra's—het soort warmte dat geen virtueel contact kan vervangen.
Maar het was vooral het praten dat Mr Willy zo goed deed. Praten, en luisteren. Vooral dat laatste, want luisteren naar anderen die in hetzelfde schuitje zitten is als een balsem voor de ziel. Ze voelen wat hij voelt, ze kennen de mallemolen van emoties die niet stopt, ook al wil je gewoon even stilstand.
Het was helend, die gesprek. Iedereen weet wel dat Mr Willy de laatste tijd niet zo lekker in zijn vel zit. En de vraag die hem achtervolgt als een ongrijpbare schaduw blijft: waarom eigenlijk?
Kijk, dat eerste jaar met kanker was een wervelwind. Het ene slechte nieuws na het andere, zoals de druppels van een lekkend dak die niet lijken te stoppen. Maar na die storm kwam er rust. Drie jaar van relatieve kalmte, waarin de behandelingen hun werk deden en het leek alsof hij weer even adem kon halen. En alhoewel de tumor zich heel geleidelijk terug laat gelden, probeert Mr Willy vrede te vinden, vrede met wat hij heeft gehad, met de tijd die hij heeft gekregen. Geen gevoelens van onmacht of boosheid. En het einde is nog niet in zicht en hopelijk komt het zonder al te grote aftakeling, maar dat is zorg voor later.
En toch… blijft die mallemolen in zijn hoofd draaien. Het is alsof zijn gedachten nooit willen stoppen, als een koffiemolen die op vol vermogen door blijft malen. Die onvrede blijft.
Heel zijn huwelijksleven is Mr. Willy de drijvende kracht geweest, de rots die altijd rust bracht in het stormachtige hart van Mevr. Willy. Maar dat lukt niet meer. Zijn korte lontje, dat hij er zomaar bij gekregen heeft, is iets waar hij niets aan kan doen, maar het legt een zware druk op haar. En dan die vergeetachtigheid... het is een constante bron van problemen en frustratie.
En die diagnose van vasculaire dementie helpt natuurlijk niet. Dat gevoel van onvrede groeit en groeit, en het lijkt alsof er geen einde aan komt, een sluimerende dreiging die je hele bestaan overheerst. Je wordt wakker ermee wakker en je gaat er weer mee slapen. Het gevoel dat je geen zeggenschap meer hebt over je eigen leven—je wordt geleid, in plaats van dat je zelf de richting bepaalt. Het is alsof je aan een touwtje hangt, zonder enige controle over de koers.
Misschien hebben ze gelijk, misschien wilt ie teveel, legt ie de lat te hoog. Hij zou willen dat hij de kunst van het struisvogelen kon beheersen—zijn hoofd diep in het zand steken en gewoon genieten van de dagen die hij nog heeft, zonder al die kopzorgen. Maar dat lukt niet.
Pffff, het is uitputtend. Maar toen was daar Fram, die met haar woorden iets openbrak:
"Niet wat ons wordt aangedaan doet ons op of onder gaan, maar de wijze van ernaar kijken doet ons verarmen of verrijken."
En misschien is het dat wel. Het is niet de kanker, niet de dreiging van dementie, niet de weg die nog bewandeld moet worden die bepaalt of je nog vreugde kan vinden. Het is de manier waarop je het bekijkt, hoe je je openstelt voor het leven, hoe je het wil omarmen, zelfs in de schaduw van ziekte en aftakeling.
En gisteren had ie genoten, genoten van de Djemanido, genoten van de mensen om zich heen, waarmee ie zich verbonden voelde en zijn zorgen vergat.
Dus, misschien is het toch niet helemaal mis. Misschien kan Mr Willy, al is het maar voor een kort moment, die mallemolen stilzetten en de zon weer even door de wolken laten breken.