In deze tijd van fonkelende lichtjes en vreugdevolle liederen, een periode waarin de wereld straalt van hoop en nieuw begin, voelen wij, voel ik, verbonden door de grote K, een andere, diepere resonantie. Terwijl de wereld buiten feestviert, dragen velen van ons een stil verhaal van moed en strijd, van hoop vermengd met pijn, van een leven dat tegelijkertijd prachtig en hartverscheurend is.

Hier, op deze site worden jullie, mijn lotgenoten,  gezien en gelezen, jullie, die elke dag een gevecht leveren dat velen buiten onze gemeenschap niet kunnen of willen begrijpen, jullie, die met ongekende kracht en waardigheid een pad bewandelen dat zo onvoorspelbaar en vaak zo oneerlijk is. Jullie verhalen, jullie strijd, jullie lach door tranen heen,  jullie vermogen om in de donkerste momenten licht te vinden, zijn getuigenissen van een onmetelijke levenskracht.

En nu, in deze eindejaarsperiode, hangen de wensen in de lucht , wensen  van geluk, wensen van een lang leven, van  gezondheid. Maar hoe complex en pijnlijk kunnen deze woorden voor jullie, ons, wel niet zijn? Wat wens je iemand wiens dagen afgeteld worden in maanden, weken, misschien dagen? Wat zeg je tegen iemand die weet dat dit zijn laatste kerstmis is? Wat zeg je tegen iemand die elke dag worstelt met pijn, verdriet en het vooruitzicht van afscheid? Wat zeg je tegen iemand die juist zijn/haar partner/ouder/ kind heeft moeten afgeven,. Wat zeg je aan de nabestaanden  van Ab, van Joost, Aurinka, van Freddy , nog maar gisteren overleden. Al die harten, gevuld met een peilloos verdriet, en dat in volle feestperiode...
Woorden schieten hierbij tekort. 

Maar hoe ontoereikend ook, toch kunnen woorden een brug van verbinding en begrip vormen.

Ik wens jullie momenten - hoe kort of eenvoudig ook - van pure vreugde en vrede. Momenten waarin de pijn even naar de achtergrond verdwijnt en de schoonheid van het leven, hoe breekbaar ook, zich openbaart. Ik wens jullie warmte in de koude dagen, een glimlach in moeilijke tijden, en een hand om vast te houden wanneer het pad te eenzaam wordt. Deze momenten, hoe vluchtig ook, vormen de parels van ons bestaan, ze herinneren ons aan de waarde van elk moment.

Aan degenen die in de laatste fase van hun leven zijn, stuur ik mijn diepste respect en liefde. Jullie moed inspireert en ontroert ons, inspireert mij. Jullie levensverhaal, hoewel misschien onvoltooid, is een getuigenis van kracht, waardigheid en de onbreekbare wil om te leven. Aan hen die achterblijven, in de stille leegte die dierbaren achterlaten, bied ik mijn hart en mijn schouder. Jullie verdriet is een getuigenis van liefde, diep en eeuwig, een liefde die blijft bestaan ook na het afscheid.

Laten we in deze kerstperiode onze harten openstellen, niet alleen voor vreugde, maar ook voor de tranen die ons verbinden in onze menselijkheid. In de schaduw van de grote K vinden we een gemeenschap van ongekende kracht en liefde. Wij zijn niet alleen. Onze verhalen, onze strijd, onze dromen vormen het weefsel van deze gemeenschap, een plek waar we samen kunnen huilen, lachen, en bovenal, elkaar kunnen steunen.

Met tranen in mijn ogen, maar ook met liefde in mijn hart, wens ik jullie, prachtige zielen van kanker.nl, lichtpuntjes in de duisternis, momenten van rust te midden van de storm, en de onverwoestbare kracht van verbondenheid. Mogen deze feestdagen, ondanks alles, momenten brengen van vreugde, hoop, en de warmte van verbinding.

In diepe liefde en bewondering,
Willy

HOME