In Wommelgem, niet zo ver van hier,
Leeft Mr Willy, zonder veel vertier.
Prostaatkanker, uitgezaaid, 't is waar,
Maar Mr Willy vecht, met grijs wordend haar.
Magere Hein, de dood, loert om de hoek,
Denkt bij zichzelf: "Ik ga op bezoek."
Maar elke keer als hij Mr Willy ziet,
Is de deur gesloten, tot zijn groot verdriet.
Hij probeert wat trucs, een list of twee,
Laat uitzaaiingen groeien, oh wee.
Verhoogt de PSA, maakt Mr Willy moe,
Soms depressief, maar Mr Willy geeft niet toe
Want Mr Willy is sterk, vol strijdlust en moed,
Vechtend voor het leven, hij weet hoe dat moet.
Verward en verloren krabt Hein zijn hoofd
Wordt Mr Willy zijn Waterloo? Nooit geloofd.
"Misschien," zegt Hein, "is het nog niet de tijd,"
Mr Willy leeft volop, ondanks de strijd.
Zo leert zelfs Hein, met al zijn tragiek
Dat het leven kostbaar is en Mr Willy uniek.
Dus hier eindigt het verhaal, een beetje bizar,
Over Mr Willy, de vechter, een echte levens-tsaar.
En laat dit gedicht een lichtpunt zijn
Voor iedere lotgenoot, groot of klein