Tijdens die twee en een half jaar dat ik kanker heb , heb ik ondervonden dat er eigenlijk maar heel weinig mensen zijn die echt willen weten hoe het met je gaat .
Hier op de site natuurlijk wel , allemaal gelijkgestemde geesten , maar daarbuiten ?

Familie , vrienden , buren , kennissen ?
Neen , die willen alleen maar positieve verhalen horen . En ze hebben allemaal de mond vol van hoe goed je het wel doet , die behandelingen helpen wel , de medische wetenschap gaat met sprongen vooruit , dagelijks lees je wel over nieuwe behandelingen , nieuwe therapieën , enz .

Maar dat je een palliatieve kankerlijer bent , die weet dat het einde nadert ,alleen weet ie nog niet wanneer juist
.
 Neen , dat verhaal  willen ze niet horen .

Ik neem het ze niet kwalijk. Voor ik ziek werd wou ik dat bij anderen ook niet horen . 

Maar moet je de mensen dan altijd gaan tegenspreken als ze zo met die vals-positieve boodschappen komen ? 

Het probleem is dat je aan dat palliatieve niet kan ontsnappen. De enige uitweg is er doorheen. 
En “er doorheen” betekent leven met de kennis van de naderende dood en de daarmee gepaard gaande moeilijkheden en praktische realiteiten. 

En hier op de site loopt het bol van verhalen over mensen die veel langer leven dan hun prognoses , over mensen die stoppen met behandelen en dan nog jarenlang fluitend door het leven stappen , over mensen die alternatieve therapieën volgen en daar baat en genezing bij vinden .

Maar ook helaas veel andere verhalen ,. Mensen die terminaal zijn , euthanasie aan het regelen zijn , soms blij en soms doodongelukkig dat ze eruit kunnen of moeten stappen . Kortom , verhalen van kommer en kwel .

Maar die verhalen willen de mensen niet horen  

Maar het is daar waar veel mensen met  gevorderde of uitgezaaide kanker en hun families zich bevinden: geïsoleerd en bezorgd over het feit dat ze een  domper zijn voor alle anderen.

 Ze worden beschimpt door de opwinding van de nieuwste doorbraken - immunotherapie , precisiegeneeskunde, gentherapieën en dergelijke - om er vervolgens achter te komen dat geen enkele geschikt voor hen wordt geacht. 

Mensen met uitgezaaide kanker weten maar al te goed dat kanker elke dag mensen doodt.

Maar dat willen andere mensen niet horen 

Terwijl hun  grotere culturele gesprek over kanker zich richt op overlevenden en wonderen, horen ze de verhalen van stervende kankerpatiënten niet - ze zijn vaak te ziek of te druk om ze te vertellen.
 De verhalen van de doden zijn verloren gegaan. 

Dit zijn geen verhalen vol lachende gezichten .

Dit zijn de verhalen die de mensen niet willen horen .