Haar stem had die bekende mix van irritatie en wanhoop, alsof ze het al twintig keer gezegd had, wat waarschijnlijk ook zo was: "Ge hebt het licht laten branden"

Lachen is gezond, dat is geweten. Is goed voor je geest én het bespaart je een hoop lijfelijke ongemakken. Tenminste toch als je niet van het lachen van je stoel lazert. Maar nu lees ik dat niet alleen lachen gezond is, maar ook kussen. Jawel, kussen!! En blijkbaar doen we dat ook véél te weinig. Andréa Demirjia heeft er een boek over geschreven. Een boek vol weetjes en een hoop gezondheidsredenen. Tijd dus voor een nationale inhaalbeweging, of zoals onze gekende viroloog Van Ranst het schertsend  zou zeggen: “Kus elkaar nu, want straks mag het niet meer zonder mondmasker!”

Zoals ze elders al opgemerkt hadden: 't is de laatste tijd nogal druk geweest rondom Mr Willy. Die is volop bezig om de dokters hun pensioen veilig te stellen. Maar deze week, voor even toch, was het dan toch de laatste keer dat ie langs de witte jassen moest passeren. Nou, de tijd gaat snel, want het is nu al twee maanden dat Mr Willy slaapt met zo’n duikmasker op zijn snoet (voor de ingewijden: CPAP), en een paar dagen terug moest ie daarvoor op controle. Niet dat ze geïnteresseerd zijn in zijn schoonheidsslaapje, neen, vooral om te zien of ik dat ding wel genoeg gebruik. Minimum 4 uur per nacht. Anders? Geen cent terug van het ziekenfonds! Maar goed, dat maskergedoe registreert dus ook mijn volledige slaapgedrag. Alles. Elke zucht en snurk staat erin.

Morgen is het weer zover: Valentijnsdag! Een hoogdag voor bloemisten en chocolatiers. De dag van de liefde, zeggen ze. Hoewel, zonder creditkaart kom je nergens.Maar toch al een eeuwenoude traditie: wat ooit het levenslicht zag bij martelaars en Romeinse keizers, groeide via parende vogels en kant-en-klare poëzie uit tot een feest van pralines, rozen en goedkope romantiek.

Toen de radioloog vorige week plots mysterieus begon te doen en mijn afspraak – die hij nota bene zelf had ingepland – gewoon foert wegveegde voor een lang weekend, had ik er het mijne van gedacht. Maar goed, vandaag ging de audiëntie  dan toch door.

Elke kankerlijer die door die ervaring wijs geworden is, weet dat wachten een belangrijk deel uitmaakt van je carrière. Wachten op een afspraak, wachten op een onderzoek, wachten  op het resultaat, wachten of de behandeling aanslaat. Wachten, soms van geen belang, soms bijt je je nagels af van spanning, maar altijd irritant. Zoals nu ook: een paar weken terug een PET-PSMA-scan gehad.( na bijna 2 maanden wachten)  Daarop zag de radioloog wat gelig stralende plekjes, reden genoeg om een reeks bestralingen vast te leggen. MRI en simulatie zijn vorige week gebeurd , en alles is klaar voor volgende dinsdag. Dan start het betere frituurwerk. So far, so good. Tot ze begin deze week belden: "De radioloog wil u absoluut eerst nog zien." Waarom? Geen idee. Ze zeggen niks. Enkel dat ik vrijdag, vandaag dus om 16u op audiëntie moet verschijnen.

Als je geconfronteerd bent met de grote K heb je van die dagen, je weet wel : dagen waarop het voelt alsof je vastzit in een eindeloze regenbui, en geen enkele paraplu die groot genoeg is om je droog te houden. Je wacht op een sprankeltje zon, maar de wolken boven je hoofd lijken een abonnement te hebben op ellende. Je trekt je jas wat dichter om je heen, schopt tegen een denkbeeldig steentje, en vraagt je af hoe je hier ooit bent beland.

Lief dagboek,

Mevr Willy is al heel haar leven een vrouw met temperament. Een pittige madam, zeggen ze dan in Vlaanderen. Niet per se lastig, maar wel iemand die haar gedacht zegt, liefst op een volume waarbij de buren kunnen meegenieten. Dat vond ik vroeger charmant. Leven in de brouwerij. Gezelligheid troef.

De neuroloog heeft het nog zó gezegd: "Dat koppie van jou moet je oefenen. Denkoefeningen doen! Kruiswoordraadsels, sudoku, schaken, weet ik veel. Gewoon: veel nadenken!"

In het kader van de geplande bestralingen moest Mr Willy gisteren naar het hospitaal voor een simulatie. Das een peace of cake. 10 minuten onder de scan en terug weg.Maar nee hoor, een paar uur voor zijn vertrek rinkelt de telefoon. 

Zondag, de dag van ontspanning: 's Morgens pistolets, croissants en wat koffiekoeken, 's middags naar de voetbal of een leuke wandeling, of je struint naar een of andere rommelmarkt en 's avonds sluit je de dag af met je wekelijkse frit met mayonaise.Niet voor Mr Willy. Die had deze week de planning doorgekregen voor zijn bestralingen en gisterenmiddag, op zondag dus,  werd ie verwacht aan  de balie van het ziekenhuis. 

Die zolder van mij staat dus nog steeds vol. Boeken, tarotspellen, speelkaarten, postkaarten, kalenders... Een wereld van fantasie, van pure schoonheid, en af en toe iets waar een preutse ziel een hartverzakking van zou krijgen. Maar goed, kunst is er om te prikkelen, om van te genieten, toch? Ik hield ervan.

In vroeger tijden was het in Noord-Frankrijk en Wallonië een gekoesterde traditie om tijdens de feestdagen het grootste en mooiste houtblok te selecteren. Deze imposante boomstronk, vaak afkomstig van een fruitboom als symbool voor vruchtbaarheid, werd door de pater familias met zorg uitgekozen en op kerstavond door het jongste en oudste gezinslid in de haard geplaatst. Het houtblok werd vervolgens gezegend met een buxus- of lauriertak en aangestoken, met de bedoeling dat het minstens drie dagen, liefst tot aan Driekoningen, bleef smeulen. Tijdens deze periode werd het houtblok soms besprenkeld met wijn om een goede wijnoogst te bevorderen, of met zout om kwade geesten op afstand te houden. De overgebleven as werd gekoesterd vanwege de vermeende beschermende eigenschappen en werd bijvoorbeeld over de akkers verspreid voor vruchtbaarheid.

Ben vrijdag dus bij de radioloog geweest. 

Een tijdje geleden ben ik online in contact gekomen met een bijzondere vrouw. Ze is inmiddels 80 jaar, en haar man, die ze liefdevol haar maatje noemt, is 90 en dementerend. Zijn kortetermijngeheugen is volledig verdwenen, maar hij woont nog steeds thuis, onder haar zorgzame vleugels.

Misschien heeft dat chemobrein d'r iets mee te maken, maar er zijn toch zo van die dingen waar ik mijn hoofd over breek en geen zinnig antwoord op kan vinden. Zoals deze ochtend, toen ik weer ik mijn dagelijkse portie abiraterone naar binnen mikte. Pff, dat zijn echt geen snoepjes. Dat zijn van die serieuze pillen, groot genoeg om een gemiddelde krokodil mee te verstikken. En terwijl ik slikte, dacht ik: Hoe weten die dingen eigenlijk waar ze moeten zijn?

En daar zat Mr Willy weer, op zijn oude vertrouwde bureelstoel, achter zijn niet-meer-zo-vlugge PC en  zijn vaste tas cappuccino dampend naast hem . En weer met een frons op zijn gezicht die kon wedijveren met die van een Sudoku-puzzel op moeilijk niveau.

Sinds die straatwerken hier is er voor mijn huis een speelpleintje neergekwakt. Voor peuters, alleen voor peuters. Jammer eigenlijk, want ik zie mezelf daar toch ook nog graag afrijzen op zo'n glijbaan. Maar goed, het is wat het is. Bij zo'n pleintje horen ook zitbanken, en natuurlijk zijn dat van die lompe, koude betonnen dingen waar je liever geen nacht op doorbrengt. Maar soms, vooral na mijn jogging, neem ik er toch eentje in gebruik. Tenminste toch in de zomer, als mijn achterwerk niet vastvriest aan dat beton.

De biechtstoel, weet je nog, zo een van die artefacten uit Mr Willy's jeugdjaren.  Zo'n duister hokje waar het altijd naar wierook en schimmel stonk. Vroeger, toen de wereld nog in zwart-wit was en selfies nog niet bestonden , kropen de mensen daar deemoedig in om hun zonden op te biechten. Je fluisterde dan wat  tegen een onbekende stem die daar vanuit het donker naar jou zat te loeren. Je diepste geheimen deelde je in ruil voor een paar weesgegroetjes en een gezonde portie schuldgevoel. Als jongeman was het zesde gebod natuurlijk een heikel punt. Wat kun je ook verwachten van een puber met hormonen die harder tekeergaan dan een Vespa op topsnelheid? In de biechtstoel durfde je eindelijk toe te geven wat je écht dacht over dat ene meisje uit de klas, of hoe je handen soms een eigen wil leken te hebben. Je mompelde wat over "onkuise gedachten" en hoopte dat de pastoor de rest zou invullen. En dat deed hij, met een zucht die net zo goed van berusting als van herkenning kon zijn. 

Kleinkinderen zijn toch een wonderlijk fenomeen: een mengeling van ontembare energie, eindeloze nieuwsgierigheid en net genoeg ondeugendheid om je constant op je hoede te houden. Ze zien je of als een held of als een krakkemikkige opa, afhankelijk van het moment, maar altijd met diezelfde wensen: je aandacht en een beetje bewondering.

En nou hadden we gisteren nog PSA laten prikken, een cijfertje dat belangrijker lijkt te zijn geworden dan het saldo op je bankrekening. De uitslag: van 0.17 naar 0.21, op dik drie weken tijd. De medische wereld haalt er de schouders over op. "Is nog heel laag," zeggen ze, "en beneden de 2.0 doen we geen moeite."

En nu had ik recent deze tekst nog gelezen van Sarah Moussah.  Die heeft een fb pagina waar ze regelmatig inspirerende teksten plaatst, zoals die hieronder.En in deze tijd, de periode van wensen en goede voornemens, leek het me wel toepasselijk om die te plaatsen 

Vandaag is het precies vijf jaar geleden. Vijf jaar sinds die ene bloedtest waarin Mr Willy’s PSA zich als een stoute schooljongen meldde: te hoog en te eigenwijs. Toendertijd had ie nog geen idee waar ie aan  begon, maar uiteindelijk was dat kleine cijfertje de eerste stap in een levenslang avontuur: verhalen  vol ziekenhuisbezoeken, pillen, scans, en dokters met serieuze gezichten; ook verhalen met humor en zelfspot.Maar vooral verhalen met een royale schep zelfbeklag.Zelfmedelijden, je weet wel: dat warme dekentje van ellende waar je jezelf zo graag in wikkelt. Het voelt toch lekker, niet? Net zoals zijn tas cappuccino die iets te heet is. Je weet dat je je tong kunt branden, maar je nipt toch door. De afgelopen jaren heeft ie zich erin gespecialiseerd. Het begint al  ’s ochtends, bij het opstaan. Met ijskouwe en druppende neus ( CPAP, weet je wel )  kijkt ie in de spiegel en die kijkt terug met een blik die zegt: "Mr Willy, jij hebt betere dagen gekend." En dat is het startschot. De knieën doen pijn , de rug piept, en voordat je het weet zit je vol zelfmedelijden je karrevracht pillen te sorteren. En zelfbeklag is als een goede vriend met slechte intenties. die haalt je over  haalt je over om veel te lang te blijven hangen in je eigen verdrietEn dan is ie begonnen bloggen: geschreven heeft ie, over elke mijlpaal van zijn kankeravontuur. En alle jeugd- en andere frustraties werden van stal gehaald. Je weet wel: onbegrepen jochie, moeilijke thuissituatie, angst voor oud en dement worden, enz, enz en altijd hongerig naar aandacht. Overdreven? Misschien wel. Maar klagen is óók een vorm van aandacht. En als ie zijn blogs herleest, dan ziet ie dat ie daarin, alle humor ten spijt,  een ware artiest in geworden is. Hij noemt zichzelf 'kankerlijer' met trots , want als je de bittere realiteit met humor kunt bestempelen, smaakt het allemaal net wat minder zuur.Nou, die kutkanker, die hormoontherapie, dat spook van dementie geeft dus een enorme mallemolen in je hoofd. En het zal wel zo zijn dat ie dat gebruikt als een excuus om alles wat ooit misging in zijn leven aan te kaarten.. Al zijn verdriet, al zijn frustraties. Niet dat het oneerlijk is– het is tenslotte de waarheid – maar toch. Maar soms, of misschien wel dikwijls, heeft hij toch wel heel diep in de put gekeken terwijl het zonnetje gewoon scheen.Want eigenlijk gaat het best prima met hem. Geen verdachte pijntjes, geen ellende, die wekelijkse fles wijn gaat er nog altijd in zonder kokhalzen en hij kan in het bos nog altijd 10 km joggen, zonder dat ze hem met de brancard moeten wegdragen. En al is ie z'n autosleutels dan met de regelmaat van de klok kwijt, hij vindt ze toch nog altijd terug.  Allemaal dus best goed voor een knar van 71 met prostaatkanker. Maar toch blijft er dat stemmetje in zijn hoofd fluisteren: “Ach, arme jij, kijk toch eens hoe zwaar je het hebt.” en , alhoewel ie weet dat het in werkelijkheid wel best meevalt, hij luistert daar toch zo graag naar.  Nou ja, zelfmedelijden heeft een bepaalde charme. Het is als een oude, vertrouwde jas die misschien niet past, maar die je blijft aantrekken omdat je er zo aan gehecht bent.

Nou, hier zitten we nu, op nieuwjaarsmorgen, de klassieke tas cappuccino op het  bureel. Best met piepkleine oogjes: 't was laat geworden, of vroeg, das maar hoe je het bekijkt, maar blakend van energie. Alsof ie een nieuwe batterij had laten plaatsen. “Duracell, mijn gedacht,”Een immens verschil met andere jaren. Want normaal had ie rond deze tijd een zuurstofapparaat nodig om te bekomen  van een immens drukke feestmaand, inclusief dagenlange voorbereidingen, tonnen boodschappen, een berg vaat waar je u tegen zegt en wekenlange opkuis. Maar niet deze keer. Want het hele eindejaar kreeg een make-over door iets wat eerst een klein ramp leek, maar nadien een godsgeschenk : die foutieve labo-uitslag.  Plots werd heel de feestplanning overhoop gegooid, en daar kwamen zoonlief en de familie als redders in nood. Alles werd gedelegeerd. Geen stress, geen chaos, geen gevloek omdat de kalkoen niet op tijd gaar was. Het verjaardagsfeest van de kleinkinderen op 21 december werd prompt verplaatst naar het huis van zoonlief. Een heerlijke namiddag, met kinderplezier, taartkringen op de tafel en zelfs wat oude vrienden die de Willy's al een eeuwigheid niet meer gezien hadden.Kerstavond, traditioneel het paradepaard van de Willy’s, werd ook overgenomen door zoonlief.  “Pa,ma, hou jullie maar rustig, wij doen het wel.” En dat deden ze ook. Mr. Willy kreeg zowaar VIP-behandeling: thuis opgehaald, daar met de voeten onder tafel, en na afloop weer veilig thuisgebracht.

Jef Elbers, geboren op 19 september 1947 in Elsene, is een Vlaamse zanger en scenarioschrijver die vooral bekend werd in de jaren '70 en '80. Zijn muzikale carrière begon in 1973, toen hij een talentenjacht won bij de regionale BRT-omroep Brabant. Hij werd bekend als protestzanger en tekstdichter van liedjes in het Brussels dialect.

Kruisheren, officieel bekend als de Orde van het Heilig Kruis (Ordo Sanctae Crucis, afgekort O.S.C.), is een katholieke kloosterorde die in de 12e eeuw werd opgericht door Theodorus van Celles, een kanunnik uit Luik. De orde ontstond rond 1210 in Huy (België) -----

Vroeger was alles beter. Althans, dat beweert die ouwe Mr Willy toch, want die leeft nog altijd met beide voeten in het verleden. Nou, misschien was die goeie ouwe tijd niet beter, maar toch wel rustiger. Het tijdperk waarin romantiek nog handgeschreven werd. Geen internet, geen smartphones, en al helemaal geen WhatsApp-geluiden die je avondrust verstoorden. Nee, prille tienerliefde liefde bloeide toen op met een klein papiertje, een slordig geschreven zin, en een hoop zenuwen. Alleen jij, dat ene meisje met die vlechten en wat sproetjes op haar neus, en dat kleine briefje, zorgvuldig gevouwen en in de palm van je hand verborgen alsof het een staatsgeheim betrof.

Lieve mensen

Nou, zeggen dat deze site heilzaam is , das het intrappen van een open deur. Je vindt informatie, steun. Je hoort en je wordt gehoord. Je bouwt een vriendenkring op.  Maar de mallemolen in je hoofd mindert niet.

Nog altijd ziet Mr. Willy het voor zich, in schrijnende, haarscherpe details: hoe, ruim zestig jaar geleden, een kriebelend beestje tergend langzaam omhoog klauterde over zijn wang. Naar, hoe raad je het, juist, recht naar zijn oor. Nog altijd voelt hij die prikkende pootjes, dat onooglijk staartje tegen zijn huid. Nog altijd rilt hij bij de herinnering. Nog altijd prijst ie zich elke dag gelukkig dat hij met één welgemikte klap dat nare monster naar de eeuwige jachtvelden heeft gestuurd.

En wat had Mr Willy, zijn onafscheidelijke tas cappuccino naast hem, nu toch weer gelezen" Banken adviseren om contant geld  in huis te houden!!!. En niet zo’n beetje ook." In grote dikke letters stond het op zijn scherm. Waarom? Nou, het schijnt dat de Russen er gaan aankomen. Niet in een T34-tank, maar met laptops en hackersvingers. Cyberaanvallen, dus. 

Kerstmis staat weer voor de deur En nou is Mr Willy  niet bepaald een diepgelovig man. Het idee dat er daarboven iemand alles zit te bedisselen, te gek om los te lopen. Maar toch, deze tijd van het jaar zet hem weer aan het denken. Dit feest, ooit met een diepgewortelde heilige kern, vol warmte en betekenis en devotie is verloederd, bestaat niet meer, vervangen door een commerciële gloed. En waar eens de kerken de ziel van de gemeenschap droegen, wordt er meer en meer gekozen voor hedendaagse  invullingen, zonder oog voor het verleden. 

Het begon allemaal al aan de voordeur. Trillend als een kwarkpudding in een rijdende bus , stapte ie binnen.Aan de balie heerste een onheilspellende stilte. De receptioniste tikte met haar felroze nagels op de balie; haar ogen glinsterden alsof er elk moment een bevredigende gil uit zijn mond zou komen. "U bent Mr. Willy? Ach ja, ik zie het al," zei ze zoet, maar met slecht verborgen leedvermaak. "Neemt u daar maar plaats." Ze wees naar een wachtruimte die aanvoelde als het voorportaal van de hel. Op de tafel lagen folders met bloederige verstandskiezen, gapende zwarte gaatjes en foto’s van tanden die meer op miniatuurmenselijke schedeltjes leken dan op iets dat je in je mond zou moeten koesteren. De klok tikte tergend langzaam, elke seconde als een druppel angstzweet van zijn voorhoofd. De klok tikte tergend langzaam, elke seconde een marteling.

Pa Willy, ik mis hem. 100 zou ie dit jaar geworden zijn

Een paar nachten geleden had  Mr Willy dus weer een avontuurlijke nacht doorgebracht in het zogenaamde snurkpaleis. Geen ziekenhuiskamer, maar wel in een heus hotel , waar de bovenverdiepingen waren omgebouwd tot een plek waar dromen en realiteit samenkomen in een symfonie van sirenes en sissende apparaten.Vooral sirenes, want alhoewel dat snurkpaleis de weidse benaming " Hotel De Drie Eiken" droeg was het dus allesbehalve een luxe ovenachting.

Gisteren was het zover: de jaarlijkse schoolvoorstelling van Mr. Willy’s kleindochter. Ze wordt binnenkort 11 en mocht eindelijk haar talenten aan de wereld tonen, samen met haar klasgenoten uiteraard. Nou, dat was voor Mr. Willy, een man die met zijn veters nog diep in het verleden gestrikt zit, toch weer een heuse mentale survivaltocht.

En nou was Mr Willy vannacht toch weer wat  ongelukkig. Dat ie voor de rest van zijn ( veel te korte) leven nog met zo'n duikmasker op moet slapen, pff...Want zoveel last heeft ie daar niet van.  Maar nu  blijkt dat onvoldoende zuurstofsaturatie een van de oorzaken kan zijn van die gaten in zijn hersenen ( vasculaire encefalopathie, weet je nog).En dan duikt dat spook van dementie weer op. Want het blijft toch nog altijd zijn grootste angst om op die manier oud te worden. Voor hemzelf, pfff... Hij weet niet beter dan. Maar wat met Mevr Willy ???Nou, die angst, zo midden in de nacht van zich afschrijven met een of ander zwartgallig verhaal, das één van Mr Willy's specialiteiten. Is hiermede dus gebeurd

En zo was het, dat Mr Willy, toch alweer een poosje terug, een nachtje had gelogeerd in wat je met enige ironie een snurkpaleis zou kunnen noemen: de slaapkliniek, op dringend advies van zijn cardioloog. Het verdict? Slaapapneu. Een woord dat klinkt als een exotische dans, maar in werkelijkheid betekent dat je 's nachts stopt met ademhalen alsof je middenin een thriller zit.

Er zijn van die schilderijen die op het eerste gezicht zeer eenvoudig geschilderd lijken te zijn—ze zouden door meneer Willy's kleindochter gemaakt kunnen zijn—maar waar de schilder met slechts een paar penseelstreken erin slaagt om een heel scala aan emoties op te roepen.

Wie kent er Annie M.G. Schmidt niet?  In Belgie vooral gekend voor haar kinder poëzie en verhalen, maar ze was een ongelooflijk veelzijdig auteur:  cabaretteksten, toneelstukken, musicals, radioverhalen en -liedjes, TV-series, reclameboekjes. Ze schreef columns in kranten en tijdschriften en maakt vertalingen. Haar prachtige lichtvoetige humor en taalvirtuositeit maakt haar een van Mr willy's lievelings dichters.En onderstaande is dus helemaal op het lijf van die ouwe knar geschreven. Vandaar dit ik dat wou delen. Ik ben nog fit van lijf en verstand

"De ene dag te zot, de andere dag te bot", zo noemt Mevr Willy het. Je kan dat natuurlijk ook met geleerde woorden zeggen. Vroeger heette dat manisch-depressief, tegenwoordig noemen ze dat een bipolaire stoornis. Dat klinkt mooier.Maar hoe je het ook noemt, Mr Willy heeft er flink last van.