Autisme uit zich op veel verschillende manieren , soms meer , soms minder erg . 
En soms uit zich dat alleen door een absoluut gebrek aan empathie , een totaal onbegrip  bij de omgang met andere mensen .

En het verhaal hieronder is dus verteld op een heel humoristische manier , maar evengoed realiteit

Samen met mijn vriend Walter, loop ik de supermarkt binnen. Doe ik normaal nooit . Toch niet met Walter . 
Walter  is een beetje autistisch , weet echt niet hoe hij zich bij andere mensen moet gedragen . 
Krijg er altijd problemen mee ,zoals nu weer .

‘Dag meneer Walter,’zegt een man in het voorbijgaan.
Walter houdt in en kijkt de man aan:
                  “Moet ik u kennen?”
Arrogant uiteraard. Zoals altijd. 
Volgens hem vanwege een traumatische belevenis in zijn jeugd. Dat arrogante, bedoel ik.

‘Nou, zegt de man breed lachend, “ik ken u van Facebook. Wij zijn al vijf jaar vrienden daar.”

Walter knijpt zijn ogen een beetje dicht , maar dan de gluiperige variant van dat dichtknijpen. 
Alsof hij in het felle licht van een berg lichtgevende vuiligheid kijkt. 
                            “Ach…nu zie ik het,” zegt Walter. “U bent die vent toch van die paarse kanaries. Die doodgingen toen ze, per toeval, in een gehaktmolen terecht kwamen?
                           Of was het een sorteermachine? Nou daar wil ik dan van af wezen, amice.”

De man is sprakeloos. Kijkt Walter met opengesperde ogen aan : 
“Ik heb helemaal geen kanaries. Ik spaar sigarenbandjes en u likt mij elke keer als ik een nieuw sigarenbandje op mijn tijdlijn zet.”
Nu springen Walters ogen volledig open , woest
                           “Likken??? Ik????? U????? U bent een ranzig viespeukje, amice.”

    “Nietwaar,” zegt de man verontwaardigd. “U geeft mij altijd een duimpje als ik een nieuw sigarenbandje heb.” 
Hij begint bijna te huilen.

Voor het nog erger wordt, kom ik tussenbeide. “u bedoelt waarschijnlijk “liken”, leg ik uit. 
U zegt, “likken.”

                             “Een duimpje???,’schreeuwt Walter er tussendoor. ‘Als je niet snel opsodemietert steek ik mijn duim in je reet, gore darmtoerist!!”

Er komt nu een soort van bedrijfsijder op het tumult af. “kom kom heren, u bent allen van middelbare leeftijd, kan het even wat minder vulgair?”

Walter kijkt hem aan: 
                                “Eh..sorry dat ik wat lastig ben maar je lijkt zo erg op mijn overleden zoon.”

Bedrijfslijder zwijgt. En lijdt.
                                “Ik weet dat het gek is, maar zou u straks, als ik de winkel verlaat, dag Paps tegen wij willen zeggen?? 
Je zou mij zo gelukkig maken.”

Ik heb die dag twee bossen bloemen en een excuus namens Walter gestuurd naar de Kanarieman en de bedrijfslijder. Maar niet nadat Walter op de zuivelafdeling een doos met veertig eieren door de winkel smeet. 
Omdat ze in een plastic doos zaten.

Dat laatste snap ik. Dat eerste minder, maar je accepteert het. 

Wat moet je anders..