Hoeveel ellende moet een mens soms toch kunnen verdragen?

Toon Callewaert, psycholoog van opleiding.

Zijn vrouw Marian stierf op 47-jarige leeftijd, na een 12-jarige lijdensweg van eerst borst- en daarna botkanker. Zijn zoon Steven, geboren in 1971 als een normale, pientere baby/kleuter, maar kende daarna een totale degeneratie tot op het niveau van een diepe mentale handicap en raakte bovendien ook nog totaal verlamd. En die verblijft nu in een instelling voor personen met meervoudige handicaps.

En dit boekje, dat ik deze week weer ergens in een kringwinkel gevonden heb, met gedichten en mijmeringen van hem, was voor Toon een vorm van verwerking, een van zich afschrijven van een zeer moeilijke periode in zijn leven. Aangrijpende gedichten, getuigend van zijn enorme zielenpijn, zijn hulpeloosheid. Gedichten die je niet leest voor je ontspanning, maar je leest ze, en nog eens en nog eens... Een selectie maken uit dat boekje is een haast onmogelijke opgave; ik zou ze allemaal willen plaatsen, gaat niet, maar heb er toch een paar gekozen, representatief voor zijn hele boekje.

ONMACHT
     Ik sta bij jou , mijn jongen
     Een zware aanval doorsiddert je lichaam
     Je wereld explodeert
      Ik sta erbij , ik wil wel

                          Ik sta bij jou , mijn jongen
                          Die urenlange hik verkramt je lichaam
                          Wij proberen alles , niets helpt
                          Ik sta erbij , ik wil wel

      Ik sta bij jou , mijn jongen
      Je hoest je longen uit je lijf
      Vastgeriemd in hospitaalbed
      Ik sta erbij , ik wil wel

                           Ik sta bij jou , mijn jongen
                           Deed alles om je zindelijk te houden
                           Maar verloor ook deze veldslag
                           Ik sta erbij , ik wil wel

       Ik sta bij jou , mijn jongen
       Je raakte ineens totaal verlamd
       Je zo te zien liggen doet me pijn
       Ik sta erbij , ik wil wel

                           Ik sta bij jou , mijn jongen
                           Ik had je zo graag thuis verzorgd
                           maar moest zwichten voor de realiteit
                           ik sta erbij , ik wil wel
          Kan niet!

MARIAN
         De zon staat onbeschaamd te stralen aan de hemel 
         de bloemen op jouw graf , Marian
         snakken naar adem en naar water

                  Je marmeren zerk blijft nu ook ongetogen stil
                  daaronder rust jouw doorziekte lichaam
                  heel vredig nu , en stil

          We reden samen in de wagen
          Je ademde hortend ondanks de reddende zuurstof
          Bij de minste schok trok een pijnlijke grimas
          doorheen jouw moegeterergde lichaam

                 Het uitstappen was een hel
                 even kort zuurstof missen
                 tegelijk moeizaam overladend
                 naar de harde rolstoel

          In het cleane doktersoffice gleed de lange naald
          zoekend doorheen je ribben
          naar het dreigende vocht in je longen

                 Voor even letterlijk verademing brengend
                 tot het weer van overal binnensijpelde
                 onbarmhartig adem en leven afsnijdend

          Toch had je die eeuwige stille glimlach
           die taai trek om je mond
           je tanden hard op elkaar
           vechtend om overeind te blijven
           strijdend tegen de kilte van de dood

                   Maar ook rotsen brokkelen af
                   wijken voor die beukende kracht van water
                   jouw innerlijke kracht kon dat broze lichaam 
                  niet meer schutten en begaf.....

         Ik sta hier dicht bij jou
         en proef op mijn mond dat simpele
         ontmoedigende woord
         twee keer dezelfde letters
         een geheel omsloten woord

                           DooD

EPISODE AAN ZEE
        Juli 1992
        Den Haan aan zee
        Een blijmoedig tafereel
        vader , zoon , en zon.

               De vader , groot en sterk
               omvat de hand van zijn zoon
               in een vaste , bemoedigende greep

        De zon dartelt speels
        over de helm van Berg
        gedragen door de zoon
        teken van handicap

              De lens zoomt in groothoek
              de horizon verruimt
              anderen komen in beeld

        Vier jonge ruiters op statige paarden
        twee frisse jongens van zestien
        twee knappe meisjes van zestien

              Plots zegt de blonde jongen luid :
              " dat loopt zomaar op straat,
              Hitler had er weg mee geweten!"

         De zon schrikt , de zoon verstart , de vader.....
         wat doe je dan als vader.....
               De vader balt zijn vuisten tot harde knoken,
               wendt woedend zijn blik naar het blonde gespuis
               en .... zwijgt

        Juli 2002
        Het blijft vreten aan zijn hart .