Soms komt een mens al eens in een situatie waar hij zich achteraf een kriek om lacht, maar op het moment zelf zo gênant vindt.

Zo gebeurde het dat meneer Willy, op het einde van zijn werkende carrière, Harry kende hij toen nog niet, eens een werk moest uitvoeren in de zuiveringsinstallatie van een grote wasserij. Echt een grote wasserij, met meer dan 300 personeelsleden, hoofdzakelijk jonge vrouwen van Oosterse afkomst. Als je er rondwandelde waande je je in Chinatown. En supermodern. Aan het begin werd alle wasgoed met kapstokken aan een soort transportband opgehangen. Die vertrok en splitste zich meermaals op, zodat elk stuk was naar de daarvoor bedoelde wasmachine vervoerd werd, daar gewassen, dan terug op de transportband ging, en aan het einde van de rit kwam alles van dezelfde klant weer samen. Prachtsysteem. Een sorteercentrum van een of andere pakjesdienst zou het niet kunnen verbeteren. Vraag me alleen nog altijd af welk detectiesysteem zij gebruikten om vergissingen te vermijden. Fabrieksgeheim waarschijnlijk, want ze hebben dat nooit willen uitleggen.

Maar nu moest meneer Willy toch werken uitvoeren in een van de afvalwaterputten van het zuiveringsstation. Een gesloten kelder van ongeveer 5 meter in het vierkant, 2 meter hoog. Een halve meter water stond erin, lager mocht niet. Water was niet echt giftig, maar stonk enorm. Bij de eerste ademteug kotste je bijna je longen uit, na een tijdje ging het wel. En in die put moest meneer Willy een aantal steunen hangen. Geen probleem, ladder tegen de muur en boren maar. En wat denk je? Ja, juist, die ladder schoof onderuit, mét meneer Willy. Die kopje onder ging, de smaak van dat water was nog 10 keer erger dan de geur, maar goed, hij kwam uit die put met kletsnatte kleren en stonk twee uur in de wind. Nou, meneer Willy dus de wasserij in, plets, plets, plets, en daar het gebeurde uitgelegd.

Wel, die meisjes waren heel behulpzaam. Hij kreeg direct een broek en een hemd, geplukt van die transportband en meneer Willy naar de badkamer. 10 minuten later rook hij naar viooltjes, en zijn vuile kleren kreeg hij een uurtje later terug, gewassen en gedroogd. Prachtservice, niet? Alleen, zijn onderbroek was er niet bij. Goh, dat kon hij thuis toch onmogelijk uitleggen. "Schatje! Ik ben mijn onderbroek ergens verloren." Dus meneer Willy stilletjes terug naar dat meisje dat hem zijn kleren teruggegeven had. "Euh, ja... eh... mijn onderbroek?" Zo in het idee dat die even zou rondkijken of zoeken. Maar nee hoor. In zuiver Chinees, Koreaans of wat voor taal ook, riep zij iets door de hele zaal. Wat ze riep weet ik niet, en wil ik ook niet weten, maar het was wel algemene hilariteit. En die meisjes stopten dus onmiddellijk met werken en begonnen rond te kijken en te zoeken. En even later kwam er dan toch iemand aangelopen met die onderbroek, erboven haar hoofd mee zwaaiend alsof het een trofee was. Luid applaus van de anderen.

Nou, goed dat meneer Willy ook toen al genoeg gevoel voor humor had om hard mee te lachen met de anderen, maar god, even dacht hij toch dat de vloer onder hem wegzakte.