In de stille hoekjes van het leven, waar eenzaamheid soms haar schaduw werpt, schittert een lichtpuntje met zachte pootjes. Katten, die mysterieuze wezentjes met fluwelen vacht en nieuwsgierige ogen, hebben een bijzonder talent om de donkerste dagen te verlichten.
Voor velen zijn katten meer dan huisdieren; ze zijn vertrouwde metgezellen die begrijpen zonder woorden. In de stilte van hun spinnen en de warmte van hun knuffels vinden eenzame zielen een troost die niet in woorden te vatten is. Het is het kalmerend ritme van een kloppend hartje naast het jouwe, een geruststellende aanwezigheid die zonder oordeel je ruimte deelt.
Het is op die eenzame avonden, wanneer de wereld lijkt te slapen en de stilte drukt, dat katten schitteren als emotionele redders. Ze zijn de luisterende oren voor onuitgesproken verhalen, de knuffeltherapeuten die zonder diploma weten hoe ze een gebroken hart kunnen helen. Met elke speelse sprong en elke liefdevolle kopstoot, weven ze een warm deken van genegenheid om de eenzame ziel.
Katten zijn meesters in het troosten zonder woorden. Ze vragen niet waarom je verdrietig bent; ze zijn er gewoon. Hun kalmerende aanwezigheid herinnert ons eraan dat liefde soms in kleine, zachte gebaren schuilt. Een spinnende kat op je schoot kan meer genezing brengen dan duizend woorden.

Klinkt mooi, niet?
Maar niet voor Mr. Willy. Want de Willy's, Mr. en Mrs. Willy dus, die moeten niks van katten hebben. 
Want Mr. Willy's landgoed heeft klein voortuintje. Een wortelmat daarin, daarover wat boomschors, hier en daar een plantje, nog in volle aanbouw. In het midden staat er al wel een grasplantje, noemt Zweef. Groeit als kool.
En nu zitten d'r katten in de buurt, zo sluw als een vos en zo koppig als een ezel. Overdag zie je ze niet, maar die komen daar 's nachts hun behoefte doen. En, zoals een zindelijke kat betaamt, proberen die alles te bedekken. 
Alleen... wortelmat, boomschors.. . D'r is niks om mee te bedekken. Dus krabbelen die katten d'r zomaar wat op los en elke morgen is  Mr. Willy's terras een slagveld van boomschors. 
En elke morgen staat Mrs. Willy daar, met een bezem in de hand, neemt de verwoesting in ogenschouw en kijkt dan kattig naar Mr. Willy " Nou, doe er eens wat aan"
In het begin  draaide Mr. Willy een beetje rond als een kat die rond de hete brij loopt, hopende dat ie zijn kat kon sturen of dat er de volgende nacht gewoon geen kat zou komen, maar Mrs. Willy is geen katje om zonder handschoenen aan te pakken, en die bond direkt de kat de bel aan.
Mr. Willy was dus een vogel voor de kat en moest een kat een kat noemen. 
Eerst keek ie toch maar even gewoon de kat uit de boom, hopend dat die beestjes volgende nacht wel andere katten te geselen hadden, want die wegkrijgen das geen kattepis, maar dat was dus voor de kat z'n viool gedacht. 
Een automatische watersproeier? Maar je koopt geen kat in een zak en daarbij, laat ons een kat een kat noemen, een kat die rondloopt als een verzopen kat die gaat niet dood. Een kat heeft tenslotte negen levens.
Maar een slapende kat vangt geen muizen, dus misschien een grote kattenbak achteraan in de tuin? Da's de kat bij de melk zetten, niet? Ach, maak dat de kat maar wijs. 
Maar vroeg of laat krijgt ie het beest wel weg, hoe, dat weet zelfs Salomon's kat  niet, maar je weet nooit hoe een kat een muis vangt ( of was dat nu een koe?) en dan gaat Mr. Willy zo trots zijn als een kat met zeven staarten. Goh, en  lukt het toch niet dan kan ie nog altijd gaan zuipen als een kater.

Of anders ? Een kat komt toch ook altijd op haar pootjes terecht, niet ?