Vroeger, voor de aanvang van de wegenwerken hier, strekte zich aan de overkant van de straat een parkje uit, eerder een hondenweide. 
Voortdurend liepen er mensen  met hun trouwe viervoeters, die daar hun ding kwamen doen. Zij verzamelden zich daar, leerden elkaar kennen via hun honden, als ze 's middags door het park liepen. En bij die ontmoetingen begroetten ze elkaar en raakten ze aan de praat. Bijna altijd draaide het gesprek om de honden: Max, Bella, Pip, Jerom, Bo. Al die die namen kenden ze. Echter, van elkaars eigen namen hadden deze mannen en vrouwen geen weet. Door hun honden hadden ze een zeer persoonlijk contact met behoud van hun anonimiteit.

Het doorbreken van die anonimiteit kan heilzaam zijn, maar soms is het behouden ervan even heilzaam. Het noemen van namen kan zowel toenadering als afstand creëren. Soms weet je minder van elkaar naarmate je meer weet.

Die mensen in het park hebben elkaar op een essentieel punt herkend. Wat hen verbindt, is hun diepe liefde voor honden. In die liefde delen ze het leven met elkaar. De wereld waarin ze elkaar ontmoeten, is de wereld waarin Max zijn poot verstuikt heeft, waarin Bella oud wordt en zal moeten inslapen, waarin Pip zwanger is... Een zeer beperkte wereld, maar toch,  een wereld waarin deze mensen elkaar dag na dag weten te vinden.

Of ze meer gemeen hebben dan hun liefde voor hun honden? Daarnaar zijn ze niet zo nieuwsgierig. In het park lopen hun wegen parallel. Dat willen ze zo houden. Mochten hun wegen elders uiteengaan, dan zouden ze ook in het park uiteengaan.

Die mensen, dat zijn wij. Wij wandelen rond in het park dat kanker.nl noemt en wij praten over honden, en die hond heet kanker...
En wij praten en praten. Liefst over onze eigen hond, soms ook al eens over de hond van de anderen.
En soms is er  interesse in de eigenaar van die hond, een enkele keer is die interesse wederzijds, en dan wordt er gepraat over de mens erachter. 
Veel te weinig

Want die mens erachter.... daar zoekt Mr Willy altijd naar. Daarom leest ie al die blogs, oud en nieuw,  verzamelt hij die op zijn website , in zijn boekjes.
Want het geheel van die  verzamelde blogs , de chronologische opvolging ervan, die vertellen hem een verhaal, niet zozeer over de hond, maar wel over de eigenaar, een diep en indringend levensverhaal, een opeenvolging van gevoelens en emoties,  zoals in geen enkele gewone biografie kan weergegeven worden. 

En dat zijn de herinneringen die hij koestert, die hij wil bewaren, waar ie constant naar op zoek is .