En weer zit Mr Willy in de late uurtjes te mijmeren, nu over die lieve woorden die achtergelaten waren als reactie op één van zijn recente blogs
"Ik kan me niet voorstellen dat jij ooit vergeten wordt door die talloze mensen die jij in de harten hebt geraakt. Spullen verdwijnen ooit, maar in de harten van al die mensen zul jij altijd herinnerd worden en voort blijven leven!"
Mooie troostende woorden, maar met een grote zweem van twijfel. Want hoe lang blijft iemand werkelijk voortleven in de herinnering van een gemeenschap zoals die van deze site?
D'r zijn hier op dit forum een aantal mensen die prominent aanwezig zijn . Die regelmatig bloggen, waardevolle blogs, die overal reacties geven, helpend en helend, en die een plaatsje veroveren in de harten van de mensen.
Maar voor hoelang?
Iedereen kent Hanneke, maar wie kent nog de dichters van het eerste uur - Angeliena Huis, Willemien ten Kate, Petra-Marina?
Misschien een handvol veteranen, zij die ruimschoots die kaap van de 5jaarse overleving hebben gehaald, maar voor het overige?
En Ron, de huisfilosoof, wiens blogs jarenlang een fundament waren voor de spirituele en intellectuele uitwisselingen op de site. Hoeveel leden lezen of herlezen nog zijn doordachte bijdragen, of die van Chromo(fobietje), Moeizame makker, Ben Verleg, en zoveel anderen wiens stemmen ooit zo luid klonken in dit forum
Zelfs degenen die recent het leven lieten, zoals Aurinka, Ab, Freddy, Tiny, zijn al aan het wegglijden in de schaduwen van vergetelheid. Als morgen Hebe, Hes, Zweef, of Mr Willy, zouden stoppen met bloggen, hoe lang zouden hun schrijfsels dan nog gelezen of herlezen worden? Drie maanden, zes? En dan verdwijnen ook zij in de vergeethoek, worden begraven onder een berg nieuwe, recentere blogs.
Wie gaat zich zich binnen zes maanden nog Francien herinneren, wier zoon Rik eergisteren overleden is?
En daarom heeft Mr Willy zijn website opgezet, daarom plaatst ie daar die boekjes. Gewoon maar uit een diepgevoeld verlangen om te zorgen dat de overledenen, hun verhalen, hun worstelingen en hun overwinningen, niet vergeten zouden worden. Dat ze een blijvende plek zouden hebben, beschikbaar voor iedereen die wil lezen.
En een van die pareltjes, die absoluut moeten bewaard worden is geschreven door Dinyvo op 27.10.2013. Een onafgewerkt verhaal , waar nooit een vervolg op gekomen is. Doodjammer
Het meisje en haar prinsen.
20 jaar was het meisje toen ze trouwde met haar prins op zijn witte paard. Haar mooie witte jurk van taftzijde maakte het geluid van een ruisende zee, heerlijk, ze voelde zich, mooi, gelukkig, verliefd en geliefd. Samen hadden ze een klein paleisje gekocht, wel wat gehorig en de badkamer iets te klein, maar alles was heerlijk.
Het meisje veranderde al snel in een jonge vrouw en hoorde haar jurk steeds minder vaak ruisen. Na een aantal jaar werd het geluk van de jonge vrouw weer groter, ze was zwanger! De jonge vrouw veranderde toen in een vrouw, zeker toen haar prins zijn paard inruilde voor een vrachtwagen en wekenlang van huis was.
Daar zat de vrouw, in verwachting, nog verwachtingsvol, met haar handen op haar mooie ronde buik, die ze liefdevol omarmde. Ze leefde haar leven in hun paleisje wat steeds meer haar paleisje werd, ze zag de scheuren komen en verfde ze weg. Haar buik werd voller zo ook haar hart met de liefde voor dat kindje. Op een dag moest de vrouw veranderen in een sterke vrouw, haar kindje wilde geboren worden maar was veel te vroeg, 20 weken zwanger dat kon niet. De sterke vrouw kwam in het ziekenhuis en door de hulp van haar ouders en zusjes, kon ze terug naar haar paleisje.
De sterke vrouw kon vanaf die tijd geen scheuren meer dichtverven en dacht aan haar kindje, aan dat hartje dat in haar klopte.
De mooiste dag van haar leven was dan ook de geboorte van haar eerste echte liefde, haar meisje werd geboren en het hart van de sterke vrouw rolde uiteen als een roltongfluitje fffrrrrt.
Mooie jaren waren het voor de sterke vrouw en haar meisje, wat waren ze één. Als de sterke vrouw eraan terugdenkt krijgt ze tranen in haar ogen. Ze voelt haar neus nog rusten in het kuiltje achterin het nekje van haar meisje en ruikt de zoete geur van haar lijfje.
Af en toe pakte de sterke vrouw de kwast om wat glad te strijken en te repareren. Maar helaas.
Toen kwam de grootste verrassing in het leven van de sterke vrouw, ze was weer zwanger. Haar meisje wist het al en zei: “mama ik krijg een broertje”. Haar meisje bleek gelijk te hebben. Maar deze keer was het een minder mooie dag, de liefde echter niet die was net zo groot, het hart van de sterke vrouw stond al open en haar tweede echte liefde kon erbij.
Daar zaten ze dat met hun drieën in het paleisje waar de scheuren in zaten die niet meer hersteld konden worden, niet met alle liefde die de sterke vrouw in zich had.
Op een duistere dag gebeurde er iets verschrikkelijks, iets waardoor de sterke vrouw nóg sterker werd. Haar zoontje werd ziek, en op de avond dat de sterke vrouw en de prins de boedelscheiding op papier zette, kreeg haar zoontje hersenvliesontsteking. De sterke vrouw voelde zich een leeuwin en is bij haar kindje gebleven, en ze won, voor een gedeelte dan, want de sterke vrouw en haar prins waren elkaar in de strijd kwijtgeraakt.
De sterke vrouw ging met haar kindjes in een eigen paleis wonen, haar hart vol liefde maar met onherstelbare barsten en scheurtjes. In die periode kwamen er prinsen en lelijke kikkers voorbij, sommige bleven te lang. Anderen veranderde na één kus al in een kikker.
Op een dag kwam er een, die pretendeerde geen prins te zijn en hij won het hart van de sterke vrouw. Een andere tijd brak aan, de sterke vrouw werd weer vrouw en soms voelde ze zelfs de scheurtjes niet in haar hart en ze genoot.
Ze leefde hun leven, de vrouw, haar kinderen en de man. Samen gebruikten ze de kwast als ze een scheur zagen en dat ging goed. Later bedacht ze zich, ben je het gelukkigst als alles “gewoon” gaat zoals het gaat en je je nergens echt zorgen over hoeft te maken. Daar kwam de vrouw niet achter.
Achter hun pakte donkere wolken zich samen en de vrouw voelde de kou in haar hart komen. Er gebeurde dingen waardoor de vrouw toch weer een sterke vrouw werd. Om haar heen werden geliefden ziek, ernstig ziek en de sterke vrouw werd weer een leeuwin en vocht. Dat bleef ze doen tot op de dag dat ze zelf ziek werd, de sterke vrouw had kanker. Daardoor werd ze nog sterker en haalde al haar kracht naar boven.
In diezelfde periode gaf haar enige echte prins, haar vader, te kennen dat hij niet meer wilde leven. Ook daar heeft, de toen super sterke vrouw samen met haar zussen en moeder alles aan gedaan om dat te verwezenlijken. Daardoor kwamen er andere soorten scheuren in haar hart.
Ook door haar ziek zijn veranderde de super sterke vrouw en kwam er een pantser om haar hart, zelfs voor haar echte liefdes, haar kinderen. De super sterke vrouw had de kracht niet meer om super sterk te zijn, maar dat werd van haar verwacht. Toch ze bleef proberen dat te doorbreken, keer op keer, telkens weer. Ze wilde weer vrouw worden en zich weer mooi, gelukkig, verliefd en geliefd voelen.
Echter het leven was nog niet klaar met de sterke vrouw en ze kreeg nog een operatie. Daardoor werd de sterke vrouw een hulpeloze vrouw en was voor het eerst in haar leven echt afhankelijk van anderen. Had de sterke vrouw nog niet geleerd dat je niks mag en kan verwachten van anderen, blijkbaar niet. Het deed haar pijn en haar gepantserde hart werd harder en verdrietiger en bozer.
Ze werd helemaal teruggeworpen op zichzelf en vandaar uit probeerde ze weer op te krabbelen, op te staan, te herrijzen tot ze het gevoel weer krijgt als de jonge vrouw in de taftzijde jurk die ruist als de zee.