De suffragettes zijn een beweging uit de eerste feministische golf. En Emmeline Pankhurst was de stichter van de Britse suffragettebeweging, de WPSU ( Woman's Social and Political Union) die ze in 1903 oprichtte, samen met haar dochter Cristabel Pankhurst
Suffragettes werden vaak als 'onvrouwelijk' bestempeld: dames behoorden zich niet zo gedragen, en zeker niet in de publieke ruimte (een mannendomein). Leden van de actiegroep zetten grote demonstraties op. Groepen vrouwen ketenden zich bijvoorbeeld vast aan het hek van het parlementsgebouw of stichtten brandjes. Belangrijke brieven werden in brand gestoken en in de stembussen werd zuur gedaan zodat de stemmen onleesbaar werden. Om arrestaties uit te lokken gingen de demonstraties verder. Er werden zomaar winkelruiten ingegooid of gemeente-eigendom vernield. Vrouwen kwamen in de gevangenis en gingen uit protest in hongerstaking. Ze wilden dat de regering serieus ging praten over rechten van de vrouw
Maar zij die denken dat Emmeline de eerste suffragette was, die zijn mis.
Neen, de eerste suffragette was Zelda, een kleine kip , die ergens , op een boerderij in een verre uithoek van het land, zuchtte onder het juk van een haan......
Een kleine geile tiran was ie, die de hele dag aan niks anders dacht dan aan het botvieren van zijn liederlijke lusten. Zeven kippen had ie . En 's morgens , in alle vroegte , kraaide ie de hele boerderij wakker, joeg de kippen uit hun nest en eiste dat ze hem op alle manieren van dienst moesten zijn. En 's avonds, als ie moe en afgepeigerd was, moesten ze allemaal samen met hem op stok, angstig als ie was dat er een andere haan zijn territorium zou opeisen.
En dan had Zelda eindelijk rust. Haar zusters hadden zich neergelegd bij de mannelijke superioriteit . Ze wisten gewoon niet beter, en als het seizoen daar was, dan produceerden ze hun eieren met een onthutsende regelmaat , zonder zich druk te maken over wat er daarna mee gebeurde.
Maar Zelda wasanders . Ze was een verstandige kip, met een IQ dat een paar streepjes hoger lag dan dat van haar zusters. En ze dacht na. Je kinderen, die van je weggehaald werden, onmiddellijk na de geboorte? Dat klopt toch niet ?
Ergens, diep in haar kippenhart, voelde ze aan dat dit middeleeuwse toestanden waren. En toen ze na een tijdje het moederschap in zich voelde ontwaken en ze een ontzettende drang kreeg om op een hoop eieren te gaan zitten en dat dan ook deed, zat ze nog dieper na te denken.
En het besef in haar groeide. Het was tijd voor verandering . Haar kinderen zouden het anders en beter zouden hebben, daar zou zij voor zorgen. Gedaan met de onderdrukking, de tijd van de emancipatie was nakend. Haar plan stond vast.
Voorzichtig sprak ze er een paar van haar zusters over, maar die keken verschrikt op. En allemaal hadden ze een excuus. Ofwel vonden ze dat de haan after all toch wel een lieverd was, ofwel voelden ze zich te oud om nog te veranderen, of ze zeiden dat ze toch gratis kost en inwoon hadden en dus geen zorgen, en dat je daarvoor de haan eens ter wille moest zijn of al eens een ei moest leggen, zo erg was dat toch ook niet. Daarbij zou het overal elders ook wel wat zijn. Je weet wat je hebt, maar je weet niet wat je krijgt. En van die praat.
Zelda was er een beetje bitter om, maar ze bleef bij haar besluit en toen ze haar kuikentjes ter wereld had gebracht en ze goed konden lopen, nam ze op een avond het kloeke besluit om te vertrekken. Eerst had ze nog een scheiding van tafel en bed overwogen, maar uiteindelijk vond ze het toch maar best om definitief te breken.
En dus, kort na de middag, toen de haan even ingedut was na zijn wulpse prestaties van deze voormiddag , vertrok ze. Ze wandelde met haar kuikens de grote wei in, waar de koeien stonden, ze staken de sloot over, - een gevaarlijke onderneming, - en toen stapten ze het donkere, geheimzinnige bos in.
En zo, in de schaduw van het weelderige, groene bos, waar de bomen fluisterden met de wind en de maan een zilveren gloed wierp over de open plek, begon Zelda, de kip met het hart van een leeuwin en het brein van een strateeg, aan haar meest gedurfde avontuur.
Het leven in het woud was zwaar , elke dag een les in overleven en over moed , maar zij was er vrij. Vrij, een onbetaalbaar gevoel.
En ze was niet alleen. Want geleidelijk aan verzamelden zich rond haar een een kring van andere kippen, kippen die het ook beu waren om als broedmachine te dienen, overgeleverd aan de lusten van een geile haan.
En 's avonds, aan het kampvuur zongen en dansten ze en genoten ze van hun leven . En dan werden er plannen gesmeed, plannen voor de toekomst. Want zelfs in de verste diepten van het woud bereikte hun de geruchten over hun zusters , die leden onder de tirannie van de haan.
De tijd ging voorbij, en toen haar kuikens flinke jongelingen waren geworden met veren zo glanzend als de ochtenddauw, nam ze, samen met haar medestrijders, het besluit om terug te keren naar het rijk van de haan, de haan, wiens kronkelige veren niet eens het licht van zijn verloren ziel konden verbergen. De boerderij, ooit een land van onderdrukking, zou spoedig het toneel worden van de grootste ommekeer sinds de eieren leerden rollen.
De nacht voor de grote dag, toen de sterren als nieuwsgierige ogen aan de hemel stonden, verzamelde Zelda haar bondgenoten - de eenden met hun waterdichte plannen, de muizen met hun fluisterende voetstappen, en zelfs de honden, wier trouw aan de haan begon te wankelen als een kar op drie wielen.
De revolutie begon bij zonsopgang.
Met het eerste licht van de dageraad, terwijl de haan zijn gebruikelijke tirannieke reveille kraaide, vonden hij en zijn gevolg zichzelf geconfronteerd met een onverwachte stilte. Geen gekakel van kippen, geen onderdanige blikken. De leegte weerklonk met een dreiging die hij nog nooit had gevoeld. Zelda, nu de onbetwiste leider van een bonte brigade, stapte naar voren, haar veren glanzend in het ochtendlicht als de banieren van een opstandige strijdkracht.
Verward door het uitblijven van zijn gebruikelijke ochtendritueel, stapte de haan uit zijn hok, enkel om geconfronteerd te worden met een leger van vastberaden kippen, eenden, muizen, en zelfs de honden, die een barricade vormden rond de leghokken. De kippen weigerden te leggen, de eenden kwetterden protestliederen, de muizen knaagden aan de graanzakken als teken van solidariteit, en de honden blaften niet langer ter verdediging van de haan maar ter ondersteuning van de opstand.
De haan probeerde zijn autoriteit te herstellen, maar elke poging werd beantwoord met een golf van weerstand. Zelda en haar bondgenoten maakten het hem op alle mogelijke manieren lastig: ze verstopten zijn troon van stro, verspreidden zijn favoriete zitplekken, weigerden elk bevel te volgen. En op geen enkele manier wilden ze hem nog ter wille zijn, zijn geile lusten moest ie maar zelf bevredigen. De eenden doken onder in de vijver als hij naderde, de muizen flitsten voor zijn poten uit, en zelfs de zon leek de kant van de opstand te kiezen, door hem met haar stralen te verblinden telkens hij zijn gezag probeerde te herstellen.
De boerderij was in rep en roer. De overige dieren, getuige van deze omwenteling, kozen partij. De geiten mekkerden goedkeurend, de schapen blaatten in harmonie met de eisen van de kippen, en zelfs de katten, altijd zo afzijdig, spinden rond de benen van Zelda als teken van hun steun.
Na dagen van onrust, waarin geen ei gelegd werd en de haan zijn gezag zag afbrokkelen, kwam de boer tot de conclusie dat er iets moest veranderen. Hij organiseerde een vergadering, een democratisch overleg, waar elke dier zijn zegje mocht doen. Zelda, met haar kuikens aan haar zijde, sprak wijze woorden over gelijkheid, respect, en het recht op een stem voor iedereen op de boerderij.
En uiteindelijk, na lange en emotionele discussies, capituleerde de haan. Hij zag in dat de tijden veranderd waren, dat de oude manieren van tirannie en overheersing niet langer houdbaar waren. Een nieuwe orde werd opgesteld, een waarin kippen evenveel zeggenschap hadden als hijzelf. De haan, nu een gelijkwaardig lid van de boerderijgemeenschap, beloofde te veranderen, zijn tirannieke manieren achter zich te laten en deel te nemen aan een samenleving waar respect en gelijkheid de norm waren.
Zelda, onze heldin, werd gevierd als de moeder van de revolutie, een voorbeeld van moed en vastberadenheid. Haar kuikens, volwassen geworden in de schaduw van de strijd, keken op naar hun moeder met een mix van ontzag en liefde. En zo, onder het toeziend oog van een tevreden zon, begon op de boerderij een nieuw tijdperk, een tijdperk van gelijkheid, waar de stem van elke kip, haan of kuiken, werd gehoord en gerespecteerd.
En 's avonds, wanneer de dag ten einde liep en de sterren hun plaats innamen aan het firmament, konden Zelda en haar bondgenoten rustig slapen, wetende dat ze hadden gevochten voor wat juist was. Hun dromen waren gevuld met beelden van een toekomst waarin elke kip vrij kon zijn, een toekomst die zij hadden helpen vormgeven.