Over hormoontherapie of, beter gezegd, de nevenwerkingen ervan, zijn ook al hele boekdelen geschreven.
En, zoals het altijd en overal is, de ene heeft er niks last van, de andere , zoals Mr Willy .....
Het moeilijkst om mee om te gaan is de invloed op je psyche. De ene moment heb je een schrikkelijk kort lontje, de andere keer interesseert het je allemaal niet. De ene keer heb je zin om in een hoekje te gaan huilen, de andere keer blaak je van strijdlust. Dit blog is dus weer geschreven op een moment dat ie de hele wereld baas kan.
Iets dat Mr Willy regelmatig te horen krijgt : je kan van je leven nog iets maken, want jij leeft nog, maar anderen zijn dood.
Maar is dat zo? Wat kan Mr Willy nog van zijn leven maken? Die is er 70 , te jong om zich neer te leggen bij het einde, maar oud genoeg om terug te blikken op een rijkgevuld leven. Een leven met ups en (misschien teveel) downs , maar een leven waar ie toch best tevreden op terugkijkt.
En nu heeft Mr Willy kanker. En alhoewel ie d'r nog niet teveel last van heeft eist de ziekte zijn tol, traag maar onverbiddelijk, onstuitbaar. Intensievere behandelingen, het betere rekwerk zeg maar, zitten er aan te komen , met alle bijhorende bijwerkingen.
Daarom schat hij in dat hij misschien nog één, of met een beetje geluk twee, goede jaren voor de boeg heeft voordat de aftakeling inzet, zo zeker als het feit dat hij hierover schrijft.
Het perspectief om op lange termijn nog veel van zijn leven te maken, is dus beperkt. Zelfs op de korte termijn is het moeilijk om plannen te maken, met de constante noodzaak om rekening te houden met controles, scans en doktersbezoeken.
Maar je kan nog altijd leven, elk moment maximaal benutten en genieten, de intentie behouden om zo min mogelijk vooruit te kijken. En dat is precies wat meneer Willy van plan is te doen.
In Wommelgem, niet zo ver van hier,
Leeft Mr Willy, zonder veel vertier.
Prostaatkanker, uitgezaaid, 't is waar,
Maar Mr Willy vecht, met grijs wordend haar.
Magere Hein, de dood, loert om de hoek,
Denkt bij zichzelf: "Ik ga op bezoek."
Maar elke keer als hij Mr Willy ziet,
Is de deur gesloten, tot zijn groot verdriet.
Hij probeert wat trucs, een list of twee,
Laat uitzaaiingen groeien, oh wee.
Verhoogt de PSA, maakt Mr Willy moe,
Soms depressief, maar Mr Willy geeft niet toe
Want Mr Willy is sterk, vol strijdlust en moed,
Vechtend voor het leven, hij weet hoe dat moet.
Verward en verloren krabt Hein zijn hoofd
Wordt Mr Willy zijn Waterloo? Nooit geloofd.
"Misschien," zegt Hein, "is het nog niet de tijd,"
Mr Willy leeft volop, ondanks de strijd.
Zo leert zelfs Hein, met al zijn tragiek
Dat het leven kostbaar is en Mr Willy uniek.
Dus hier eindigt het verhaal, een beetje bizar,
Over Mr Willy, de vechter, een echte levens-tsaar.
En laat dit gedicht een lichtpunt zijn
Voor iedere lotgenoot, groot of klein