Een paar dagen terug is Mr Willy op bezoek geweest bij Caroline.
Caroline is zijn huisarts. De aangewezen persoon voor zijn kwalen. Een bloeddruk die wat te hoog is, cholesterol die nog juist niet in de gevarenzone zit, een pijntje hier, een pijntje daar en een luisterend oor als ie eens over zijn kanker wil leuteren.
Maar als hij daar zo in die wachtzaal zit, vraagt ie zich soms wel af wat ze van hem denkt, écht denkt. Zou ze daar nog een schim in zien van die onstuimige jonge ziel uit de jaren '70 , brandend van strijdlust en honger naar verandering. Langharig werkschuw tuig noemden ze ons , een schande. Maar onze strijdlust was ontembaar, zelfs in het aangezicht van minachting en onbegrip. We namen de straten in, gewapend met spandoeken en leuzen die opriepen tot revolutie, terwijl onze harten klopten op het ritme van protestliederen.
De ironie is dat diezelfde generatie het wijn drinken en Franse kaas eten heeft ingevoerd, dat die alles afzwoer behalve het goede leven de revolutie alleen preekte tot zolang de periodieke salarisverhogingen en de ijzersterke CAO's maar geen gevaar liepen.
Of Caroline dat allemaal weet, dat betwijfelt Mr Willy, want daarvoor is zij nog veel te jong.
Waarschijnlijk ziet ze gewoon een oude knar , die over zijn 70+ gezondheid genoeg klaagt en kreunt om een symfonie te vullen. Zelfs zonder die kanker.
Wat toentertijd niet kapot kon, moet zij weer heel zien te houden.
Als ze zijn bloeddruk heeft gemeten, geeft ze hem weer zo'n bestraffende blik: Mr Willy, wat minder drinken en wat gezonder eten.
En nadat ze hem op de weegschaal gezet wordt laatste wordt dan nog aangepast in " en vooral minder eten" .
En dan krijgt ie weer zijn voorschrift voor z'n bloeddrukpillen en een briefje voor z'n PSA prik en dan eindigt het weer met een vrolijk " tot de volgende keer".
Wat ze echt denkt weet ie dus niet, maandag staat er weer een Pet-PSMA scan op het programma, dus over kanker is er wijselijk gezwegen