En weer zit Mr Willy te mijmeren achter zijn PC, zijn vingers doelloos boven het toetsenbord terwijl hij naar het scherm staart.
Zijn gedachten dwalen af naar de velen die hij heeft gekend en verloren, lotgenoten in de strijd tegen kanker. Elk afscheid is een echo in zijn hart, een litteken dat nooit helemaal geneest.
Dit forum is een plek waar hij, sinds hij de diagnose kanker kreeg, liefde, begrip, en verdraagzaamheid heeft gevonden. Een gemeenschap die hem heeft omarmd met open armen en een open hart, waar hij zich niet hoeft te verbergen of te verontschuldigen voor zijn verdriet, zijn angst, of de onzekerheid die de ziekte met zich meebrengt.
Dit forum is een baken van licht geworden in de donkere dagen van zijn leven. Een plaats waar men elkaar steunt door de storm, elkaar optilt in momenten van zwakte, en samen viert bij elk klein overwinningsmoment. De gesprekken die hij daar heeft, of het nu via chat is, WhatsApp, of de persoonlijke bezoeken, zijn een fundament geworden van zijn bestaan in deze turbulente tijd.
Maar met de warmte en de gemeenschap komt ook een onvermijdelijke schaduw. De realiteit van de ziekte is meedogenloos en onpartijdig, en het forum wordt ook een plek van rouw en verlies. Er gaat geen maand voorbij zonder afscheid te moeten nemen van iemand. Een vriend, een bondgenoot in de strijd, een medestrijder die het licht in zijn eigen gevecht niet meer kan zien. Gisteren nog, Josephine , zelf in volle overlevingsmodus en dan sterft lief, zomaar, ineens .....
En elke keer scheurt het een stukje van zijn hart uit. Het verdriet is soms zo overweldigend dat het voelt alsof hij verdrinkt in een zee van pijn.
De wisselwerking van liefde en verlies creëert een constante mallemolen in zijn hoofd. Hij kan zich geen leven meer voorstellen zonder de steun en het begrip van het forum, maar tegelijkertijd is de prijs die hij betaalt in verdriet soms bijna te veel om te dragen. Het is een paradox die hem 's nachts wakker houdt, de gedachte dat een plek die zoveel troost biedt, tegelijkertijd een bron van zoveel verdriet kan zijn.
Maar in de stilte van de nacht vindt Mr Willy ook een diepere waarheid. In de gedeelde pijn en het gezamenlijke verdriet vindt hij ook een ongekende kracht en solidariteit. Het herinnert hem eraan dat, hoewel de reis door kanker eenzame momenten kent, hij niet alleen is. De verbindingen die hij heeft gemaakt, de harten die hij heeft aangeraakt en die hem op hun beurt hebben geraakt, overstijgen de grenzen van leven en dood.
Met elke nieuwe dag op het forum kiest Mr. Willy ervoor om de liefde en de steun die hij heeft gevonden te koesteren, zelfs als dat betekent dat hij de pijn van verlies moet dragen. Want in deze gemeenschap van medestrijders heeft hij iets onverwoestbaar kostbaars gevonden: een gevoel van verbondenheid die de donkerste dagen verlicht en de zwaarste lasten draagbaar maakt.
En daarin, realiseert hij zich, ligt een onmeetbare schoonheid.