En weer zit Mr Willy daar, in het vallen van de avond,alleen achter zijn PC, verzonken in gedachten. Het enige geluid is het zachte tikken van de klok, een constante herinnering aan de voortschrijdende tijd die niemand kan ontvluchten.
Reflecties over veranderingen die hem hebben gevormd, vaak door de onvoorziene wegen van hormoontherapie spelen de hoofdrol in dit stille theater.
Emoties, die eens vreemden voor hem waren, bevolken nu de kamer, zo tastbaar als de boeken die onaangeroerd op zijn bureel liggen.
Mr Willy herinnert zich nog goed de persoon die hij ooit was: vol mentale kracht, onbevreesd in het aangezicht van uitdagingen. Maar die mentale sterkte , laagje voor laagje, is afgebrokkeld tot fijn zand dat door zijn vingers glipt. De tranen die ongevraagd komen zijn stille getuigen van de innerlijke transformatie.
De grote K, de hormoontherapie, heeft hem op onvoorziene wijze veranderd. De emotionele schommelingen, de twijfels en de onzekerheden; ze wegen zwaar op hem. En dat wordt erger.
De nacht biedt een deken van anonimiteit, een moment waarop Mr Willy zichzelf toestaat om de gevoelens te erkennen die hij overdag verbergt. Het is alsof de nacht zelf luistert, een stille getuige van zijn innerlijke strijd. Hij vraagt zich af of deze emotionele breekbaarheid slechts een bijwerking is van de hormoontherapie, of dat hij simpelweg zwelgt in zelfmedelijden.
Is het zijn eigen geest die hem verraadt, of zijn het de onzichtbare chemische stoffen die door zijn lichaam stromen en zijn gevoelens manipuleren?
In deze momenten van zelfreflectie worstelt Mr Willy met een diepgaand schuldgevoel. Hij is zich pijnlijk bewust van de verhalen van lotgenoten op dit forum, mensen die met veel grotere zorgen kampen dan hij. Hij vraagt zich af waar hij het recht vandaan haalt om te klagen over zijn lot, terwijl zovelen anderen hier op dit forum in veel diepere dalen verkeren. Het is een strijd tussen dankbaarheid voor wat hij nog heeft en het verlangen naar erkenning van zijn eigen pijn.
En dan ziet hij zijn eigen kwetsbaarheid onder ogen , stelt vragen over zichzelf die geen gemakkelijke antwoorden hebben, zoekt naar een een innerlijke kracht die niet in woorden uit te drukken is.
Maar toch beseft ie dat, ondanks alles, het oké is om niet oké te zijn. Dat zijn strijd, net als die van ieder ander, waarde heeft en erkend mag worden.
En zo zit Mr Willy daar weer, in de stilte van de nacht, achter zijn bureau, niet alleen mijmerend over zichzelf, maar ook over het leven zelf. En misschien, juist in die stille momenten, vindt hij een soort vrede, een aanvaarding van het feit dat we allemaal op onze eigen manier vechten, elke dag weer.
Website