Zij die Mr Willy volgen en niet teveel last hebben van een chemobrein weten dat ie regelmatig schreef over zijn sportieve prestaties.
Ooit, nog niet zo heel lang geleden dartelde hij vrolijk door bossen en velden, rondjes lopend van 20 tot 30 km en daarover blogde hij vol enthousiasme en trots . Over hoe heilzaam dat lange afstandslopen voor hem was, hoe zijn geest daarin helemaal tot rust kwam. En hoe het feit dat ie dat nog kon, zo ongelooflijk goed was voor zijn mentale sterkte.
En dan gingen zijn blogs over hoe zijn prestaties geleidelijk, zonder ( in zijn ogen toch ) aanwijsbare redenen. Wat ie ook deed, van maand tot maand ging het achteruit, werd het moeilijker en moeilijker, de afstanden korter en korter. Soms had ie een korte tussentijdse opflakkering en dan leefde ie even op en daar kwam dan een positief blog over.
Maar uiteindelijk,de teruggang zette zich door. Een maand geleden liep ie nog zo'n 3-4 km, een enkele keer een beetje meer.
Tja, en dan had ie er dus helemaal geen zin meer in, en zelfs in de fitness, op de loopband gaf ie er na een kwartier de brui aan.
En dus had ie, met pijn in het hart, het moeilijke besluit genomen om te stoppen met lopen. Wandelen gaat ook.
En vandaag was dus z'n eerste wandeling. Vol goede moed gestart aan een vlot marstempo. Helemaal niet vermoeiend. Alleen was ie ongelukkig, diep ongelukkig. Een stokoude knar voelde ie zich, voor niks meer goed. Elke passerende jogger was een dolksteek in zijn hart.
De maat was vol toen hij ergens voorbij gehuppeld werd door een krasse tachtiger. En dan is hij, tegen beter weten in toch terug een beetje beginnen joggen. Wat joggen, wat stappen.
En wonder boven wonder lukte dat best goed.
Wat wel hielp was dat ie intussen verloren gelopen was. Ergens had ie een brug over gemoeten, maar toen ie d'r aankwam was die brug weg. Foetsie. Uit een navraag achteraf bleek dat ze die vorig weekend hadden afgebroken, waarschijnlijk om Mr Willy te pesten.
Nou, en dan was ie het bos maar verder doorgelopen, verderop zullen er nog wel bruggen zijn, zeker. Alleen was z'n oriëntatievermogen blijkbaar toch niet zoals het hoorde, en dus heeft ie daar in Ranst en Oelegem nog heel wat rondgedwaald, zijn aardrijkskundige kennis flink bijgeschaafd. En d'r is niks zo goed tegen vermoeidheid als een beetje verloren lopen.
Maar goed, uiteindelijk , via een totaal andere route is ie toch veilig thuis geraakt , na 19 km en 3.5u .
En is Mr Willy nu gelukkig? Een beetje
Full time lopen lukt niet meer, maar de kombinatie joggen/stappen gaat dus nog wel. En uiteindelijk heeft ie toch nog een flinke afstand gedaan , veel minder snel dan vroeger, maar genoeg om hem dat heilzame gevoel te geven , dat gepaard gaat met hetgeen men een lange duurloop noemt .
Dus helemaal afgeschreven is ie nog niet en daar is ie knap blij mee.
Alleen had ie een paar oude loopschoenen aangetrokken. Wandelen en korte afstandjes lopen is daarmee geen probleem, maar na een tijdje beginnen je voeten wat te zwellen, en dan waren die schoenen eigenlijk te klein.
Om maar te zeggen dat z'n tenen pijn doen als de hel, en dat er waarschijnlijk weer een paar blauwe nagels zitten aan te komen. Maar dat neemt ie d'r graag bij.
Website