Klik
Onlangs hebben zijn we nog eens in het bejaardenhuis geweest van Ma Willy . Nou ja, technisch gezien was het natuurlijk niet echt háár bejaardenhuis. Maar dat moest je indertijd maar eens uitleggen aan iemand wiens dementie haar ervan overtuigd had dat ze de koningin van het kasteel was, compleet met een legioen personeel dat in haar verbeelding uitsluitend bestond om haar wenken te bedienen. Het personeel daar heeft het niet makkelijk gehad met Ma Willy. Ze moesten zich een weg banen door de grillen en grollen van hare koninklijke hoogheid .
Nu Ma Willy is al een paar jaar overleden, dus intussen is de rust weergekeerd.
Maar dat bejaardenhuis is ook de laatste rustplaats voor een paar van onze oude buren, en die waren we even gaan bezoeken, iets gaan drinken in de cafetaria.
En, zoals elke maand trouwens was deze plek getransformeerd tot een soort mini-Louvre, met een tentoonstelling die zelfs de Mona Lisa jaloers zou maken (of op zijn minst een bescheiden poging daartoe).
Terwijl Mevr Willy, een diepzinnig gesprek voerde met buurvrouw, waarschijnlijk over de voor- en nadelen van het nieuwste model rollator, was Mr Willy, als een ware kunstkenner, die schilderijen gaan beschouwen. Wie had gedacht dat de cafetaria van een bejaardenhuis het toneel zou zijn van zo'n diepgaande artistieke exploratie? Ach, de wereld van kunst en cultuur kent geen grenzen, zelfs niet in de kleinste koffiehoek.
Aan de muur hingen ze, in lange rijen . Ze waren natuurlijk abstract, want dat schildert wel zo makkelijk. En natuurlijk waren ze gevoelig en vol empathie, want dat hoort zo. De titels zijn navenant: 'Kern' (1 en 2), 'Energie'( en 5) 'Wezen' (x en y , 'Kracht' (9,10,11) 'Kosmos' (12 t/m 15) en niet te vergeten 'Oergevoel' (16 t/m 22).
Om goed te laten doordingen wie al dat moois schilderde, had de kunstenares haar werk buitengewoon opzichtig gesigneerd. Toen Mr Willy er was, was zij er toevallig ook. Ze deed heel artistiek, zodat we allemaal wisten wie en wat ze was. Ze droeg een reusachtige poncho van Tibetaanse lamawol. Haar oorbellen en armbanden rinkelden.
En ze kettingrookte uit een gouden , of toch op z'n minst verguld, sigarettenpijpje. Een argwanende jongedame die bij haar zat, kreeg op nogal luide toon tekst en uitleg. Zelfs Mr Willy, met z'n slechte oren kon woord voor voor alles verstaan. De kunstenares zei dat haar werk vooral moest worden gezien als een zoektocht in het transcendente, een picturaal bezig zijn met de diepere lagen van de innerlijke ervaring en de bevrijdende krachten van het totale zijn.
Mr Willy luisterde. En werd door een hevig zelfbeklag overvallen. Want waarom heeft die geen oergevoel van 16 t/m 22, een kern van 1 tot 2 en een wezen dat zowel uit x als uit y bestaat?
Nou, gelukkig heeft ie zijn achtjarige kleinzoon nog. Die kleine meester levert met de regelmaat van de klok kunstwerken af die tenminste nog begrijpbaar zijn voor die arme hersenen van opa Willy