In de schaduwen van de vervallen ruïnes van Wraeclast, waar elke hoek gevuld is met onuitsprekelijke gruwelen en ondoorgrondelijke geheimen, bevindt zich Mr Willy, een dappere held, een balling, gedreven door een onblusbare dorst naar verlossing en macht. Mr Willy, een avatar van moed en vastberadenheid, trotseert de onheilspellende duisternis die deze vergeten wereld omhult, gewapend met niets meer dan zijn wil, zijn vaardigheden, en een arsenaal aan wapens en magische artefacten die hij op zijn pad verzamelt.
Elk gevecht is een dans met de dood. Mr Willy slingert zijn wapens met een precisie die alleen komt door eindeloze uren van training en gevechten. Hij roept de krachten op van de elementen om zijn vijanden te verzengen met vuur, te doorboren met ijs, en hen te elektrocuteren met ongetemde bliksemschichten. De hordes monsters die in de duisternis schuilen, worden één voor één verslagen, hun kreten echoën door de lege hallen en bossen van Wraeclast.
Met elk overwonnen gevecht, groeit de honger van Mr Willy. De drang naar hogere levels, betere uitrusting, en sterkere vaardigheden wordt een onverzadigbare obsessie. Elke nieuwe vaardigheid is een stap dichter bij onsterfelijkheid, elke unieke uitrusting een testament van zijn macht en doorzettingsvermogen. De beloning van het overwinnen van een bijzonder moeilijke baas of het voltooien van een uitdagende missie is niet alleen de buit, maar ook het gevoel van triomf, van overwinning tegen alle verwachtingen in.
Maar niet alle gevechten eindigen in overwinning. Er zijn momenten waarop Mr Willy valt, verslagen door een vijand die te krachtig was, of door een valstrik te listig om te ontwijken. Deze momenten van nederlaag zijn verpletterend. De stilte na de storm, het scherm dat vervaagt naar zwart, en het besef dat er iets verloren is gegaan, wegen zwaar. Toch is het juist deze mogelijkheid van verlies die elke overwinning zoeter maakt, die elke triomf een gevoel van echte prestatie geeft.
Maar Mr Willy staat altijd weer op, gedreven door de belofte van wat nog komt, door de droom van de ultieme overwinning die nog steeds buiten bereik ligt. Met hernieuwde vastberadenheid en een scherper inzicht in de gevaren van Wraeclast, zet hij zijn reis voort. Want in de wereld van Path of Exile is de ware strijd niet tegen de monsters die in de schaduw schuilen, maar tegen de eigen beperkingen, tegen de angst voor falen, en tegen de onvermijdelijke aantrekkingskracht van de duisternis die in ons allen schuilt.
Zo gaat de reis door, een eeuwige cyclus van strijd, groei, verlies en overwinning. Het pad van de balling is een pad van eindeloze uitdagingen, maar ook van ongekende mogelijkheden. Het is een pad dat alleen de dappersten durven te bewandelen, een pad dat belooft dat, ongeacht de uitkomst, de reis altijd de moeite waard zal zijn.
Nou, dat heeft Mr Willy toch weer mooi verteld , niet?
Voor diegenen die het nog niet begrepen hadden, Path of Exile is een computerspel en, in Mr Willy's ogen een van de beste op de markt. Prachtige grafische effecten, lekker realistisch en bloederig, een eindeloze variatie van avatars en spelomgevingen, een oneindige zoektocht naar steeds betere wapens en artefacten om het hoofd te bieden aan een immer stijgende moeilijkheidsgraad.
En dat spel heeft Mr Willy jarenlang gespeeld.
Aanvankelijk was het gewoon bron van ontsnapping en plezier. Hij dompelde zich onder in de uitgestrekte, sfeervol vormgegeven werelden van het spel, waarbij elk detail en elke quest hem meer boeide. Duizenden uren gingen op in het verkennen van deze complexe universums, het verbeteren van zijn karakters en het verzamelen van zeldzame voorwerpen. Dit was de periode waarin het spel puur als een vermakelijke uitdaging werd gezien.
Maar naarmate Mr Willy zich dieper begaf in de hogere en complexere niveaus van Path of Exile, verschoof de aard van zijn betrokkenheid drastisch. De moeilijkheidsgraad escaleerde en elk verlies woog zwaarder dan ooit tevoren. Waar een nederlaag vroeger slechts een kleine tegenslag was, voelde het nu als een persoonlijk falen, een diepe kras op zijn ego. Het spel, dat ooit een vreugdevolle ontsnapping bood, werd een constante bron van stress en dwangmatig gedrag. Verliezen betekende niet langer een kleine teleurstelling voor Mr Willy; het werd een obsessie om zijn falen te compenseren, koste wat het kost.
Deze intensivering van de spelervaring dwong Mr Willy om steeds meer tijd te investeren, niet alleen om hetzelfde niveau van voldoening te behalen, maar om simpelweg zijn verloren status in het spel te herstellen. Wat ooit begon als een ontspannende activiteit na het werk, muteerde in nachtenlang doorspelen, vaak tot het ochtendgloren, met alle gevolgen van dien.
Het spel nam een centrale plaats in zijn leven in. Alles draaide om de eindeloze cyclus van spelen, verliezen en weer spelen in een poging om steeds hogere niveaus te bereiken. Dagen werden besteed aan marathonsessies, terwijl alledaagse verantwoordelijkheden en zelfs basisbehoeften zoals eten en slapen werden genegeerd. Het bereiken van een nieuw level of het verkrijgen van een zeldzaam voorwerp gaf hem een kortstondige roes, maar nooit lang genoeg om de obsessieve drang te stillen. De virtuele overwinningen en nederlagen beheersten niet alleen zijn tijd maar ook zijn stemming en zelfwaardering, waarbij elk spelonderdeel minutieus werd geanalyseerd en elke mislukking als een persoonlijke nederlaag werd ervaren.
Nou, op een gegeven moment ( na 8.000 speeluren !!!!) is Mr Willy wel tot inzicht gekomen en is ie gestopt met spelen. Een enorme zelfoverwinning waarvoor ie al zijn wilskracht nodig had.
En jaren later herviel ie nog regelmatig, zij het wel dat ie dan wel genoeg zelfdiscipline had om zich niet te laten afglijden tot het niveau van verslaving.
Maar zelfs nu, 30 jaar later , staat dit spel nog altijd op zijn PC , tot en met de laatste update van een paar maanden geleden.
Maar helaas, ouderdom, kanker, dementie: zijn denkvermogen en reactiesnelheid zijn zodanig afgenomen dat spelen eigenlijk niet meer lukt. Zelfs de laagste levels zijn een uitdaging geworden, en voor hij het weet, is hij virtueel al dood.
En dan haakt hij af. Eventjes toch. Want al is ie blij dat ie weer even heeft kunnen gamen, het besef dat ie niet meer in staat is dit spel te spelen, een spel dat ooit zo’n groot deel van zijn leven beheerste, doet pijn, enorm veel pijn.