Mevrouw Willy heeft het niet zo op het onderwerp kanker, die struisvogelt liever. Ze praat erover als het moet, bijvoorbeeld voor zijn behandelingen PSA-controles,dat soort dingen, maar anders mijdt ze het onderwerp liever volledig. Want praten over de kopzorgen van Mr Willy maakt haar treurig. Ze ziet liever dat hij zich groot houdt, want als hij toegeeft aan zijn zorgen, dan begint háár mallemolen pas écht te draaien.
Al hun jaren samen was Mr Willy immers de rots in de branding, degene die háár oppepte bij tegenslag. Die rolverdeling omdraaien? Nou, dat lukt haar niet.
Erg is dat niet voor Mr Willy. Die vindt zijn uitlaatklep wel op dit forum, waar ie eindeloos over kanker kan leuteren, blogs schrijven, boekjes maken en ondertussen nog plezier hebben ook.
Echter, laatste tijd zat meneer Willy helemaal niet lekker in zijn vel. Uren per dag zat hij gewoon te piekeren, veel meer dan goed voor hem was. Zo erg zelfs, dat hij vorige week een date gepland had met een psycholoog, nu komende woensdag
En toen schoot mevrouw Willy ineens wakker. "Zeg Willy, je hebt toch geen zielenknijper nodig! Je weet dat hardlopen en fitness je beste medicijn zijn. Als jij zit te mokken, dan zal ik wel zorgen dat je in beweging komt, of je nu wilt of niet!"
En verdomd, ze doet het echt. Eergisteren zat hij rustig te werken aan zijn PC, toen ineens een arm achter hem verscheen die zijn muis (die is draadloos) wegpakte. "En nu op naar de fitness, hup, geen gezeur."
En ze houdt vol. Elke dag stuurt Mevr Willy hem zonder pardon naar buiten, of Mr Willy nu wil of niet. Officieel is hij wel de baas thuis, maar zodra Mevrouw Willy haar zinnen ergens op gezet heeft, kan hij niets anders doen dan capituleren voor haar ijzersterke wil.
Maar, in alle eerlijkheid: Mr Willy is stiekem best blij met dat duwtje in de rug. Precies wat hij nodig heeft, op dit moment toch.
Echter, dat zal ie nooit hardop toegeven , want dan ligt hij thuis helemaal onder de plak.