Eindelijk, met veel zelfoverwinning, had Mevr Willy besloten om de dressingkast onder handen te nemen. Deze kast was een textiel tijdcapsule, vol met kledingstukken van Mr Willy die de laatste decennia onaangeroerd waren gebleven, behalve door mot en nostalgie.
Het was een zware dag voor Mr Willy, die de rol van levende paspop op zich moest nemen. Terwijl hij zich door de bergen kleding heen werkte, moest hij zich inhouden geen commentaar te leveren. Alles wat hij mooi vond, vond Mevrouw Willy afgrijselijk en vice versa. Het leek alsof zij een heel andere man voor zich zag dan die ze had getrouwd.
De gemoederen waren al behoorlijk opgelopen toen Mr. Willy een prachtig leren gilet uit zijn dansdagen opdiepte. Tot zijn verbazing en vreugde paste het nog perfect. Mevrouw Willy, die niet helemaal harteloos was, moest toegeven dat het gilet hem als gegoten zat.
Nou, met een dito broek, een wit hemd en vooral met die wuivende paardenstaart gaat Mr Willy nog eens een prachtige verschijning worden
Voor de Djemanido. was het te laat, maar volgende kamanido .....
Maar helemaal op het einde vond hij nog een mooi hemd, perfect voor dagelijks gebruik. Helaas was de kleur volgens haar te somber.
"Maar weet je" zei Mevr Willy op een verzoenende toon, zijn teleurgestelde blik ziende "ik zal het opzijleggen, en met je begrafenis mag je het aandoen."
En daar stond Mr Willy, met z'n mond vol tanden
Wat kon ie daar nu op antwoorden ?