Gisteren had Mr Willy een dag gehad die velen als productief zouden bestempelen. De voormiddag was hij in zijn landgoed aan het schilderen geweest. Urenlang , trap op trap af ,hopende om een stukje van de oude glorie van zijn trapzaal te herstellen.
In de namiddag was hij de tuin ingetrokken, om het gras te lijf te gaan. Kniehoog stond het, maar het onderhoud van de tuin geeft hem een doel en een gevoel van controle, iets wat prostaatkanker hem langzaam probeert te ontnemen.
Aan het eind van de middag had hij besloten te gaan joggen, of beter gezegd Mevr Willy had dat besloten . Nou ja, joggen ..Zijn benen voelden zwaar als lood, elke stap een schrijnende herinnering aan de energie en vitaliteit die ooit als vanzelfsprekend waren geweest.
Twee uur strompelen dus ... Doodmoe, maar ontevreden, keerde hij huiswaarts.
En dan zat ie 's avonds weer zat achter zijn pc, suf en uitgeput. Te mijmeren over vergane glorie. Over een tijd, nog zo vers in zijn geheugen, waarin zijn lichaam hem nooit in de steek liet, waarin schilderen, tuinieren en joggen moeiteloos leken.
De confrontatie met die nieuwe realiteit, waar elke taak een berg lijkt en elke inspanning een titanenstrijd, blijft zwaar inwerken . Ondanks de fysieke prestaties die hij nog steeds kan leveren, voelt ie zich steeds meer gevangen in een lichaam dat hem niet meer toebehoort.
Is het dan zo moeilijk om tevreden te zijn met wat je nog wel kan?
Blijkbaar.
Want elke dag is een gevecht, een gevecht tegen de breekbaarheid van het bestaan, een strijd om vrede te vinden in een leven dat eens, nog maar kort geleden, helemaal anders was.