Er zijn mensen die beweren dat ze nooit dromen. Nou ja, Mr Willy is geen expert, maar ie durft toch te betwijfelen dat je elke nacht met een blanco canvas je bed uitrolt. Waarschijnlijk herinnert je hersenpan zich gewoon geen kleur of penseelstreek, en das best te begrijpen, de meesten lopen hier wel rond met een chemobrein, dus ja..
Persoonlijk heeft Mr Willy de ervaring dat er in de droomwereld veel te beleven valt, zowel op vrolijk als op angstaanjagend gebied. In het laatste geval hebben we te doen met de nachtmerrie, die ons badend in het zweet en met hartkloppingen wakker laat worden. Dan kunnen we achtervolgd worden door ruwe kerels, die ons met uiterst scherpe messen willen bewerken om ons vervolgens in een diep ravijn te kieperen of over de railing van een schip in de oceaan te smijten. Daartegenover staat dat we de gekste avonturen beleven met ooms en tantes die al lang ter ziele zijn of met jongens en meisjes die je na de schooltijd nooit meer gezien hebt.
Neem nou mijn dromen, bijvoorbeeld. Het lijkt soms alsof mijn brein een eigen Netflix-abonnement heeft waar de bizarre categorie altijd op browsen staat. Gisteravond stond ik in een film noir setting met een regenjas en een hoed, terwijl een pratende kat met een verdachte Franse snor me vroeg om 'La grande croissant' te vinden. Maar nog voordat ik hem kon uitleggen dar een tompouce van bakker Swart veel lekkerder was, was ik ineens in een wildweststadje. Mijn oma, verkleed als Clint Eastwood, gooide stoer haar poncho om en daagde de buurvrouw uit voor een duel in taart bakken.
Een regelmatig terugkerende droom van Mr Willy is dat zijn campertje gestolen is. Dan loopt ie stad en land af, spreekt vreemde mensen aan, maar niemand kan hem helpen. Het is hem een raadsel hoe hij aan deze situatie komt. Dat campertje is bijna twintig jaar oud en op windstille dagen kun je hem voor het huis horen roesten. Overdag vraagt ie zich af hoe iemand het in zijn hoofd kan halen dit voertuig te ontvreemden, maar 's nachts maakt ie het mee.
Soms wordt het minder gezellig. Dan nemen de dromen een bocht richting horror, en daar sta je dan, badend in het zweet, je afvragend waarom die kip, gewapend met een kettingzaag, je achterna zit. Het is alsof je brein een contract heeft getekend met Stephen King. De zielenknijpers beweren dat dit het gevolg is van stress, maar ik denk persoonlijk dat het die hormoontherapie is. Kanker, weet je wel .
En toch, ondanks het zweet en de zenuwen, zijn dromen een fascinerende speeltuin voor de geest. Daar waar het meest ondenkbare mogelijk is. Oude vrienden komen weer voorbij, de kat van de buren krijgt ineens vleugels, en voor je het weet, ben je samen met Harry Potter aan het surfen op een regenboog.
Dus voor die mensen die beweren dat ze nooit dromen: geloof me, je hersenen maken vast wel overuren. Misschien is het een zegen dat je die bizarre chaos vergeet, of misschien mis je juist het leukste feestje in je eigen hoofd.
Maar Mr Willy kijkt er toch elke nacht naar uit. Er is altijd wel wat te beleven.