Weinig inspiratie vannacht. Maar ik heb gelukkig nog een grote doos met hersenspinsels
Op een dag zo helder en zacht,
Of 't was een nacht vol sterrenpracht,
Aan 't meer, daar viel ik in diepe rust,
Toen plots, alsof de hemel blust,
Vanuit de leegte, zo onverwacht,
Verscheen een adelaar, zwart als de nacht.
Met vleugels gespreid, zacht en traag,
Zijn cirkelgang, stilletjes en vaag,
Naderde hij, in een fluister van veren,
Zoals een schim, uit de hemel, om te eren,
Landde hij zacht, dicht bij mij,
Met ogen als robijnen, vol mysterie, vrij.
Op zijn voorhoofd, een kroon zo uniek,
Droeg hij een diamant, hemels en antiek.
Zijn veren, een pracht die eeuwig leek
Zijn aanraking zacht, mijn wang hij streek,
In mijn hand, zijn nek, een liefdesteek.
Toen wist ik, mijn hart sprak, niet langer bleek:
"Hij is terug," fluisterde mijn ziel, "uit ver vervlogen tijd,
De vogel van mijn dromen, jeugdherinnering zo wijd.
O vogel, neem mij mee, op vleugels, ver en wijd,
Naar landen van weleer, waar fantasie ons bevrijdt.
Waar sterren dansen, in kinderdromen, onbevreesd, altijd,
Op witte wolken, de zon ontsteekt, regen buigt, in eeuwige strijd.
Als kinderen, die regen roepen, en wonderen doen,
Zo waren wij, onder de eeuwige middagzoen."
Maar de adelaar, met een ritseling van zijn pracht,
Hervond de hemel, in de donkere nacht.
Vier veren liet hij, als geschenk, achter,
Een traan, of een robijn, als zachte fluisterklacht.
Koud en leeg, achtergelaten,
De adelaar vloog, mijn ziel verlaten.
Alleen met mijn verdriet, onder het hemelgewelf,
Op die dag, of was 't een nacht, herinner ik mijzelf.
Verscheen die adelaar, zwart als de nacht,
Een herinnering, zo plots, en onverwacht.
Beste Mr. Willy, dit is de mooiste Nederlandse vertaling van "L'aigle noir" van Barbara (1930-1997), grande dame de la chanson française. Het is vooral een verhaal vol mysterie.
Daarom is het vreselijk moeilijk om dit lied te vertalen. Deze vertaling is er boenk op!
Elkeen geeft er zijn eigen betekenis aan. Niet moeilijk want het bulkt van de metaforen. Gaat het simpelweg over een mooie droom? Een liefde? Of is het een ode aan de natuur? . Toen Barbara gevraagd werd naar wat ze bedoelde met dit lied zei ze kortaf " Ce n'est l'affaire de personne d'autre que moi."
Dit lied wordt nog door hele wat Franse zangers en zangeressen gezongen: Patricia Kaas, Slimane ( ja de Eurovisie zanger 2024 voor Frankrijk), Marie Carmen, Michel Sardou, ..... . Ook in The Voice France duikt het regelmatig op.
Het is pas jaren later, kort na Barbara’s dood, wanneer het chanson plotseling een heel andere betekenis krijgt. Uit haar onvoltooide, postume biografie ‘Il était un piano noir… Mémoires interrompus’, blijkt dat haar tragische Joods verleden nóg meer geheimen bevatte. Wanneer ze uitlegt hoe haar vader haar jarenlang seksueel misbruikte, beginnen bij de vele Barbara-fans de alarmbellen te rinkelen. L’aigle noir wordt weer uit de kast gehaald, de tekst wordt erbij gepakt en het gruwelijke vermoeden lijkt bevestigd. Luister maar eens naar de verscholen dreiging in het nummer, haar schijnbare moeite met het uitspreken van ‘l’aigle noir’ en hoe verwarrend het arrangement met de beats werkelijk is. Verschillende frasen doen je, met haar bekentenis in het achterhoofd, de rillingen over de rug lopen…
‘De son bec, il a touché ma joue. Dans ma main, il a glissé son cou. C’est alors que je l’ai reconnu: Surgissant du passé. Il m’était revenu.’
Live zong Barbara het met een opvallende vibrato-stem alsof paniek en angst haar de adem afsneden.
Idd mr. Willy "een verhaal van een donkere nacht" waaruit hopelijk ooit de duisternis wordt verdreven. Het lied zou zo kunnen passen met je blog over je raarste dromen. Alhoewel hier geen kip met een kettingzaag in voorkomt.
Maar wel een adelaar, zwart als de nacht.