
Mr Willy had het de laatste maanden mentaal moeilijker en moeilijker , geen zin meer in niks, was recht op op een depressie af aan het afstevenen. Zo erg zelfs dat hij vorige maand contact had opgenomen met Valerie , een zielenknijper. Daar moet ie, na eerder geannuleerde afspraken trouwens morgen naar toe.
Maar dan had Mevr Willy , die dat allemaal met een lijdzaam oog aan het bekijken was, het heft in handen genomen : " Willy , jij hebt geen therapeut nodig, jij moet terug voluit gaan joggen , je weet dat er niks beters is voor je koppie!"
En vanaf dat moment joeg en jaagt ze hem elke dag onverbiddelijk naar buiten, of het nu was om te joggen of om naar de sportschool te gaan, als ie maar iets deed. En eerlijk is eerlijk, het werkte. De mist in zijn hoofd begon op te trekken, elke dag keek hij uit naar een rondje hardlopen, en hij begon zich beter te voelen. En belangrijk, zijn schamele loopprestaties zijn terug duidelijk in stijgende lijn.
Dus liep ie er , letterlijk en figuurlijk, de laatste week eigenlijk terug rond, zo gelukkig als een kind in een snoepwinkel.
Maar nu heeft hij gvd, geen idee hoe of waar hij het voor elkaar heeft gekregen, weer een kuitspier verrekt of gescheurd en strompelt hij rond als een eenbenige flamingo.
Juist nu, op het moment dat hij er weer zin in had gekregen!
Pfff, het leven is soms echt oneerlijk.