En vandaag had Mr Willy dan zijn eerste langverwacht gesprek met zijn psycholoog.
Een beetje onwennig stapte ie het ziekenhuis binnen, maar al onmiddellijk werd het hem duidelijk dat het een bijzonder evenement ging worden.
Normaal meld je je aan bij zo'n soort ticketmachine en na de nodige goede antwoorden gegeven te hebben spuwt dat ding een paar stickers uit, alsmede een route aanduiding en weg kan je.
Niet dus. Hij moest zich bij de balie aanmelden en nadat die receptioniste hem een bijzondere blik had toegeworpen nam die de telefoon en prevelde daar heel beleefd een paar woorden in. " Een klein ogenblikje geduld, zij komt u persoonlijk ophalen"
Nog geen minuutje later was ze daar, en ze begroette hem alsof ie de verloren zoon was. Mr Willy voelde zich gelijk een VIP.
En dan nam ze Mr Willy mee, ze leidde hem door de lange ziekenhuisgangen, niet naar een gewone spreekkamer, maar naar een speciaal ingerichte ruimte die meer weg had van een gezellige woonkamer dan van een klinische behandelruimte.
Er stond een salontafeltje met versnaperingen en ie kreeg koffie of thee aangeboden.
En dan mocht Mr Willy praten, praten en nog eens praten . Maar liefst anderhalf uur duurde die sessie.
Ongeremd kon hij zijn levensverhaal delen, de ups en downs, en de inzichten die hij verkregen had gedurende zijn ziekteproces. De psychologe luisterde, met oprechte belangstelling, van tijd tot tijd een vraag maar zonder hem ook maar één keer te onderbreken, een en al luisterend oor.
Nou gaat Mr Willy niet in details treden hoor, zij die willen weten welke duistere geheimen ie allemaal wist te vertellen, die moeten zijn oude blogs maar lezen .
Maar volgende maand gaat ie terug. Want het is meer geweest dan een gewoon medisch consult. Het was een (h)erkenning van zijn strijd , zijn gevoelens, zijn verhalen, een welbesteed gesprek dat hem een heel goed gevoel heeft gegeven. Een moment van menselijkheid in de lange reis van een kankerlijer, waar ie met diepe tevredenheid op terugkijkt.