Stel je een bal voor zo groot als onze maan, maar dan gemaakt van metaal, hoofdzakelijk ijzer en loodzwaar – dat is Mercurius, het stoere kleintje van ons zonnestelsel. De planeet die het dichtst bij de zon staat, en behoorlijk wisselvallig van temperatuur . 's Nachts heeft ie het echt wel koud, tot -180°C , maar overdag, als de zon schijnt, kan zijn temperatuur oplopen tot een verzengende 430 graden Celsius. Opvliegers in de overtreffende trap zeg maar. Dan mogen wij eigenlijk nog niet klagen.
Mercurius is de snelheidsduivel van de planetenfamilie. Hij koerst rond de zon in slechts 88 aardse dagen, een kosmisch record , toch in ons zonnestelsel. Hij heeft een dunne atmosfeer, die bestaat uit een vleugje zuurstof, natrium, waterstof en helium. Geen lucht om in te ademen en ook geen wolken om schaduw te geven.
Het oppervlak van Mercurius lijkt op een oud en gehavend stuk kaas, vol met kraters van talloze inslagen door de eeuwigheid heen. Een van de grootste kraters heet Caloris Basin, een gigantische litteken van 1.550 kilometer breed, veroorzaakt door een oude botsing die de planeet behoorlijk door elkaar schudde.
Dat is dus Mercurius: een kleine, dappere, en ongelooflijk hete planeet die zich dicht tegen de zon aan vlijt .
En naar die planeet zat Mr Willy te kijken, te kijken vanuit een kosmische zaal, Mercurius genaamd.
De Mercurius-zaal was geen gewone kamer. Het plafond was bezaaid met sterren die schitterden als diamanten in een fluweelzwarte nacht. Het was alsof je rechtstreeks naar het heelal keek, en Mr Willy voelde zich direct thuis. Maar vandaag zou hij niet alleen naar de sterren kijken; hij zou zich midden in een galactische reis bevinden.
Mr Willy was in de Mercurius-zaal voor een sessie stereotactische bestraling. De machine die deze taak uitvoerde, leek voor Mr Willy op een ruimteschip, compleet met roterende schijven die om hem heen cirkelden alsof hij in een baan om de aarde was.
Terwijl hij op de behandeltafel lag, begon de procedure. De techniek houdt in dat meerdere smalle stralingsbundels vanuit verschillende hoeken op de tumor worden gericht, zodat het gezonde weefsel zoveel mogelijk wordt gespaard. Voor Mr Willy was het echter alsof hij in de cockpit van een ruimteschip lag. De roterende platen boven hem deden hem denken aan de draaiende zonnepanelen van een intergalactisch schip.
De machine begon zachtjes te zoemen en de roterende schijven kwamen in beweging. Voor Mr Willy was het alsof hij door een wormgat schoot, de sterren flitsten voorbij terwijl de platen rondom hem draaiden en draaiden. Maar in de wereld van Mr Willy, was hij kapitein van zijn eigen ruimteschip, op weg naar de verre planeet Mercurius.
Nou, de reis door het universum, of beter gezegd door de Mercurius-zaal, was na slechts twintig minuten alweer afgelopen. Mr Willy keek nog een laatste keer naar het plafond, waar de sterren nog steeds fonkelden als diamanten. Hij voelde zich voldaan en vol bewondering voor de technologie die hem zo'n bijzondere ervaring had gegeven.
Langzaam stond ie op, als een astronaut die veilig was teruggekeerd van een kosmische expeditie.