Tijdens zijn rondzwervingen doorheen internet komt Mr Willy regelmatig wel een mooi ontroerend verhaal tegen, soms kort, soms langer, maar altijd iets dat bij hem een gevoelige snaar raakt . Zoals dit
Op een avond, die het einde van de herfst markeerde, toen de bladeren zich overgaven aan de onvermijdelijke komst van de winter, werd een nieuw hoofdstuk in mijn leven onverwachts geopend. Ik noemde hem Lucas, een naam die klonk als een nieuw begin, met ogen die leken op sterren net ontstoken in de schemering.
Mijn verhaal is verweven met de vezels van een oude gloeilamp, een stille toeschouwer van zowel de meest tedere als de meest tragische momenten in de kleine kamer bovenaan de trap. Deze kamer, die ooit gevuld was met de onschuldige lach van Mia, mijn eerste kind, baadde in het licht van die lamp tot het licht uitging - dezelfde avond dat haar ademhaling stopte in mijn armen.
Na Mia's vertrek stond de tijd stil in haar kamer. De gloeilamp, nu een relikwie van een verloren geluk, bleef onveranderd. Ik kon het niet over mijn hart verkrijgen de lamp te vervangen, alsof de duisternis een heilige stilte bewaarde waar ik Mia's aanwezigheid nog kon voelen.
Toen kwam Lucas, en met zijn aanwezigheid veranderde de atmosfeer van de kamer. Waar ooit stilte heerste, waren er nu geluiden van nieuw leven. Terwijl ik elke avond over zijn wieg waakte, begon ik te merken hoe de schaduwen in de kamer smeekten om licht, om warmte. Ik maakte zijn bedje klaar, vouwde de dekens en liet het licht aan - een halflicht dat verhalen van Mia in mij opriep.
Op een avond, met Lucas diep in slaap, besloot ik dat het tijd was om de duisternis die ik had gekoesterd los te laten. Ik haalde een nieuwe lamp tevoorschijn en verving de oude, terwijl een onuitgesproken ceremonie zich in stilte ontvouwde.
Toen het nieuwe licht de kamer vulde, voelde ik een subtiele aanwezigheid - het was alsof Mia instemmend knikte naar haar kleine broertje. Daar, tussen het verleden en de toekomst, voelde ik een vredige verbondenheid. De lamp veranderde van een eenvoudige lichtbron in een brug tussen twee zielen: een die haar aardse pad had afgerond en een die net zijn reis was begonnen.
Elke avond, wanneer ik de schakelaar omzette, scheen het licht voor beide kinderen. In de gloed van het licht, voelden we ons voor een moment verenigd, een familie samen in een band van liefde en licht. En daar, in die kamer, met het zachte licht als mijn getuige, fluisterde ik, "Voor jullie beiden, mijn kinderen, voor altijd samen." Met de nacht die viel, begreep ik dat tijd misschien niet zo lineair is als het lijkt, want liefde, net als licht, kent geen einde.