En weer zit Mr Willy aan zijn vertrouwde houten bureel, een plaats die hij al jaren kent. Een eenvoudige plek, maar met voor hem een magische toets. Daar, achter zijn scherm, is de plaats waar hij zijn diepste gedachten de vrije loop laat, waar alleen de taal van zijn hart toegang heeft, waar zijn vingers de toetsen beroeren in een ritme dat alleen hij kan begrijpen.
En terwijl hij schrijft kan hij niet anders dan terugdenken aan de tijd waarin zijn leven in stukken viel, een tijd van grote verwarring, pijn en zielennood, een tijd waarin hij zichzelf opnieuw moest leren kennen.
Schrijven heeft hem gered. Heeft hem verzoend met het onvermijdelijke, heeft hem leren leven met het woord palliatief, heeft hem een uitlaatklep gegeven voor zijn zorgen.
Schrijven heeft hem geleerd om zichzelf te accepteren zoals hij is, zonder maskers of voorwendsels. Misschien dat niet iedereen hem begrijpt of waardeert, maar dat mag. Hij is wie hij is en zolang hij zijn ziel met de wereld kan delen is dat genoeg.
Maar toch, diep van binnen, voelt Mr Willy een groeiende leegte. Zijn schrijfsessies, eens een bron van vreugde en humor, worden steeds vaker onderbroken door momenten van doelloos staren naar het scherm, van gedachten die hem ontglippen, van woorden die hij niet kan vinden. Momenten van rust worden zeldzaam en oppervlakkig, een dunne sluier over een zee van onrust.
Het leven gaat door, maar hij voelt zich verloren in een wirwar van gevoelens die hij niet kan benoemen. Zijn geest en hart voelden zwaarder, gebukt onder een last die hij niet kan delen of uitdrukken Hij weet dat hij moet doorgaan, dat hij moet blijven schrijven, blijven leven, maar de kracht daarvoor lijkt langzaam te vervagen.
Ondanks de voortschrijdende ziekte is zijn lichaam nog steeds ongebroken, maar zijn geest, ooit zijn toevluchtsoord, voelt nu als een onontkoombare val. De schaduw van zijn leven wordt langer en donkerder , een constante herinnering aan de fragiliteit van zijn bestaan. Het lijkt alsof een onzichtbare kracht hem steeds dieper in een donkere mist trekt, en elke poging om te ontsnappen lijkt vergeefs
En terwijl hij doelloos achter zijn PC zit , voelt hij de stilte als een zware deken over hem heen vallen, een stille echo van de diepten waarin hij wegzinkt, gevangen in een eindeloze cyclus van zorgen en somberheid.