Er was eens een kleine prinses, lang geleden in een koninkrijk ver hier vandaan. Ze had blond haar, blauwe ogen, een liefdevolle papa, een zorgzame mama en een kleine zus. Op een dag werd haar papa ernstig ziek. De prinses was zo bang dat hij niet meer beter zou worden, dat ze dagenlang huilde. Haar tranen stopten niet, thuis, op school, in de tuin, ze kon het verdriet niet loslaten.
Haar moeder zag hoe haar kleine meisje leed en voelde de pijn van haar dochter diep in haar hart. Ze dacht en dacht, zoekend naar een manier om haar dochter te troosten. Toen kreeg ze een idee: ze besloot iets te maken dat haar dochter kon troosten, iets dat altijd bij haar kon zijn, zelfs als haar papa dat niet kon.
Met zorg en liefde naaide ze een kleine knuffelbeer van zachte stof, gevuld met wol. Ze borduurde een vriendelijke glimlach op het gezicht van de beer en gaf hem een naam: Knuffel. Deze knuffelbeer was speciaal, gemaakt met de gedachte dat hij een beetje van papa’s liefde zou dragen.
Toen de kleine prinses de knuffelbeer ontving, voelde ze meteen een warme gloed in haar hart. Ze hield de beer dicht tegen zich aan, en voor het eerst sinds haar papa ziek werd, voelde ze een sprankje troost. Ze nam Knuffel mee naar het ziekenhuis en vertelde haar papa alles over haar nieuwe vriendje.
“Wat een prachtige knuffel,” zei haar papa met een zwakke glimlach. “Hij zal voor je zorgen als ik dat niet kan.” En zo gebeurde het. De knuffelbeer werd haar metgezel, altijd daar om haar tranen te drogen en haar moed in te spreken.
Het nieuws van de knuffelbeer verspreidde zich snel door het koninkrijk. Andere ouders, die het verdriet van hun kinderen zagen, begonnen ook knuffeldieren te maken. Al snel werd het een gewoonte om kinderen een knuffelbeer of een ander knuffeldier te geven wanneer ze troost nodig hadden.
De traditie verspreidde zich over de hele wereld. Knuffeldieren werden een symbool van liefde, troost en steun. Niet alleen kinderen, maar ook volwassenen begonnen het warme gevoel van een knuffel te waarderen. Het geven van een knuffel werd een manier om te zeggen: “Ik ben hier voor je,” zonder woorden.
En zo, door de liefdevolle creatie van een moeder, ontstond de eerste knuffelbeer. Deze eenvoudige daad van zorg en troost leidde tot het universele gebruik van knuffeldieren, en de traditie van elkaar een knuffel geven als teken van liefde en steun.
Tot op de dag van vandaag herinnert elk knuffeldier ons aan de kracht van liefde en de troost die we elkaar kunnen bieden, zelfs in de moeilijkste tijden. En de kleine prinses? Ze groeide op, sterk en geliefd, met haar trouwe knuffelbeer altijd aan haar zijde.
Nou, da's weer mooi verteld van Mr Willy . Zomaar een hersenspinsel hoor.
En het is uiteraard zo dat in veel oude culturen ouders handgemaakte poppen en dieren maakten voor hun kinderen , die dienden als speelkameraad en knuffel.
Maar de allereerste knuffel , de echte teddybeer zoals wij hem heden ten dage nog altijd kennen, die vindt zijn oorsprong in Amerika
Het begon allemaal toen Theodore Roosevelt, toenmalig president, op berenjacht was in de buurt van Onward, Mississippi, op 14 november 1902. Gouverneur Andrew H. Longino van Mississippi had hem uitgenodigd, maar in tegenstelling tot de andere jagers in de groep, had Theodore geen enkele beer gevonden.
Roosevelt's assistenten, onder leiding van Holt Collier, een geboren slaaf en voormalig cavalerist van de Geconfedereerden, hadden een zwarte beer in het nauw gedreven en vastgebonden aan een wilgenboom. Ze riepen Roosevelt en stelden voor dat hij de beer zou neerschieten. Omdat hij dit extreem onsportief vond, weigerde Roosevelt de beer te schieten. Het nieuws van dit voorval verspreidde zich snel via krantenartikelen door het hele land. De artikelen vertelden het verhaal van de president , grootwildjager, die weigerde een beer te schieten.
Clifford Berryman, een politiek cartoonist, las het artikel en besloot de weigering van de president om de beer te schieten op luchtige wijze te satiriseren. Berryman's cartoon, afbeelding hierboven, verscheen in de Washington Post op 16 november 1902. Morris Michtom, een snoepwinkelier uit Brooklyn, zag de cartoon en kreeg een idee. Hij en zijn vrouw Rose maakten ook knuffeldieren, en Michtom besloot een knuffelbeer te maken en deze op te dragen aan de president die weigerde een beer te schieten. Hij noemde het 'Teddy's Bear'.
Na toestemming te hebben gekregen van Roosevelt om zijn naam te gebruiken, produceerde Michtom de knuffelberen op grote schaal. Ze waren zo populair dat hij al snel de Ideal Toy Company oprichtte. Tot op de dag van vandaag is de Teddybeer wereldwijd populair en zijn oorsprong kan worden teruggevoerd naar Theodore's noodlottige jachttrip in 1902.
Vandaag de dag worden knuffeldieren niet alleen als speelgoed gezien, maar ook als belangrijke hulpmiddelen voor emotionele en therapeutische ondersteuning. Ze bieden troost aan kinderen en volwassenen in tijden van stress, verdriet en onzekerheid.
En ja, hoeft het gezegd, hier op dit forum dus ook. In zowat elke chat, elke reactie wordt wel een knuffel of een knuffeldiertje gegeven.
Nou, de grootste knuffelbeer ter wereld ligt in Mexico. Je kan er met meer dan honderd mensen tegelijk knuffelen. De beer heet Xonita en het duurde drie maanden haar te maken. Je kan Xonita niet optillen, ze weegt 4000 kilo
En van die beer krijgen jullie allemaal een superdikke knuffel
❤️❤️
PS.
Nu, voor de volledigheid - Ongeveer tegelijkertijd, in Duitsland, ontwierp en produceerde Margarete Steiff, een speelgoedmaker, een opvulbare beer die later bekend zou staan als de Steiff teddybeer. Deze beren werden gepresenteerd op de Leipzig Toy Fair in 1903 en vonden snel hun weg naar de Verenigde Staten, waar ze enorm populair werden. Nu nog altijd is Steiff en gevestigde waarde.
Maar die Van Theodere Rooseveldt zou wel de eerste geweest zijn.