Een blauwe dijkkabouter met een rode muts, een harmonica en een grote lach om zijn mond, noemt zichzelf Bram. Vorige week kwam hij aangewandeld, helemaal vanuit Andijk.
Bram is een kleine, lieve kabouter met een lange witte baard. Hij is per abuis in de verkeerde wereld terechtgekomen, zei hij, een wereld waarvan hij vindt dat wij, mensen, die finaal om zeep aan het helpen zijn. En dat wij, zelfs Mr Willy, veel te weinig lachen. En, onder ons gezegd en gezwegen, Mr Willy vindt dat Bram wel een beetje gelijk heeft, van die wereld die om zeep aan het gaan is toch.
En te weinig lachen, dat is slecht voor de gezondheid. Dat heeft Bram zelf ondervonden. Kabouters hebben een groot hart, Bram dus ook, en op dat van hem was wat sleet gekomen. Kabouters kunnen tot 400 jaar oud worden en Bram was nog geen 100, dus moest daar iets aan gedaan worden. De uitlaatklep moest vervangen worden en nu hadden ze er eentje genomen van een Afrikaans varken, dat wat bijgeknipt en bij hem ingebracht.
Maar zo'n varken, zeker een Afrikaans, is een balorig beestje, dat niet hoog oploopt met de klimatologische omstandigheden in de lage landen, veel te koud. En Bram ondervond dat. Als het hard waaide of regende, dan begon dat varkensgedeelte in hem, zijn 'biologische klep', zoals ze dat heel duur noemen, te sputteren.
En dus, vanwege de kou en de regen besloot hij te verhuizen. Hij wilde zuidelijker gaan wonen en zo kwam hij terecht bij Mr Willy. Het beviel hem daar meteen. Mr Willy, een leuke Belg met een aanstekelijke zin voor humor, kon altijd wel om een grapje lachen. En lachen, dat is precies wat Bram nodig had voor zijn hart. Als hij lacht, voelt hij zich kiplekker.
En daarom vroeg Bram of hij mocht blijven. En nu heeft hij een gezellig plekje gekregen in de tuin van Mr Willy. Daar speelt hij elke dag een vrolijk deuntje op zijn harmonica. Mr Willy houdt wel van harmonicamuziek zeker als ie eens in een sombere bui is, dus het is een perfecte win-winsituatie.