Vorige week maakte Mr Willy zijn voorlopig laatste ruimtereis, en zoals altijd begon die op de ruimtebasis Iridium. Je kent Iridium wel, die basis waar ie altijd heen moest voor zijn dosis kosmische straling. De basis heeft vier indrukwekkende lanceerplatformen - Mercurius, Venus, Jupiter en Uranus - en biedt altijd nieuwe avonturen voor de dappere reizigers. Mr Willy, al een kalme veteraan, had al meermaals het avontuur richting Mercurius meegemaakt, een reis die vanaf het gelijknamige platform vertrok, vol spanning en alles behalve saai. De turbulentie, de draaiende panelen en de fascinerende uitzichten hielden hem de hele tijd op het puntje van zijn stoel.
Dit keer echter was zijn bestemming Uranus, een planeet die in schril contrast stond met de andere. Uranus is een rare planeet, de raarste in ons zonnestelsel, echt een vreemde eend in de bijt. Een gigantische, blauwgroene bal die draait alsof hij de wals danst in de ruimte. Andere planeten draaien als een tol netjes om hun as, Uranus niet, dat is eerder als een ton die over de vloer rolt. Uranus is de zevende planeet vanaf de zon en staat op een indrukwekkende afstand van ongeveer 2,9 miljard kilometer. Een ijskoude planeet met temperaturen die dalen tot -224 graden Celsius, een heel stuk kouder dan Mr Willy's diepvries.
En dan is er de kleur. Uranus is als een reusachtige, pastelblauwe bal, die je doet denken aan een frisblauwe ijssorbet. Dit komt door het methaan in zijn atmosfeer, dat rood licht absorbeert en blauw licht terugkaatst, waardoor Uranus zijn kenmerkende tint krijgt. Uranus heeft een prachtig systeem van ringen en maar liefst 27 bekende manen, vernoemd naar personages uit de werken van William Shakespeare en Alexander Pope. Denk aan Titania, Oberon, en Miranda die daarboven zweven. Onze aarde, met haar ene armzalige maantje, steekt daar maar pover tegen af.
Maar waar de reizen naar Mercurius vol opwinding en adembenemende uitzichten waren, was de reis naar Uranus dat niet. Het geluid van de motoren, dat normaal gesproken een symfonie van avontuur bracht, klonk dit keer als een wiegelied. En de koele, blauwe gloed van Uranus maakte zijn ogen zwaar en voordat hij het wist, viel Mr Willy in een diepe, rustige slaap.
Toen hij wakker werd, was de reis voorbij. Niks te vertellen dus.
Maar 't was in principe zijn laatste reis, dus nadien had hij nog een afspraak met de grote baas van het station, zijn cardioloog. Die wist te vertellen dat de kosmische straling goed verwerkt was, geen collateral damage. Binnen twee maanden terug een PSA-prik, en als alles goed is, zou die wat moeten gedaald zijn. En dan zou een volgende behandeling toch weer een tijdje opgeschoven zijn.
En dat is goed, dan heeft Mr Willy's paardenstaart nog de tijd om tot volle wasdom te komen.