De lucht was zwanger van een onuitgesproken verdriet terwijl de Willy’s zich door de gangen van Ikea bewogen.
Jaren geleden hadden ze besloten hun gelijkvloers te renoveren, een praktische stap in het licht van Mr Willy's ziekte en een emotionele noodzaak voor Mevr Willy. Want hoe ze ook proberen om te struisvogelen, er komt een toekomst die, ondanks al hun inspanningen, onvermijdelijk zal leiden naar een tijd waarin zij alleen gaat achterblijven.Het was dus een bewuste keuze geweest om het huis opnieuw in te richten, met kamers die Mr Willy comfort zouden bieden in zijn laatste maanden en tegelijkertijd Mevr Willy zouden ondersteunen .
En zo waren ze gaan zien voor de inrichting van een tweede slaapkamer. Maar nu ze hier waren, tussen de meubelen en de decoraties, voelde het aan als een pijnlijke erkenning van de harde realiteit waarmee ze geconfronteerd werden, waar ze eigenlijk nog niet aan wilden denken.
En dan loop je door de slaapkamerafdeling, je vingers glijdend over de houten bedframes. Je ziet Mevr Willy kijken naar een eenpersoonsbed, elegant in zijn eenvoud, perfect passend in de toekomstige eenzaamheid. Je staat naast haar, je kijkt elkaar aan, je begrijpt elkaar zonder woorden. Het bed is niet zomaar een meubelstuk; het is een symbool van een toekomst zonder hem.
De discussie over de grootte van de dressing, over wat er weg zal moeten en wat mag blijven, is beladen. Elke beslissing, hoe klein ook, voelt aan als een afscheid. Mevr Willy klampt zich vast aan de gedeelde herinneringen, terwijl ze zich tegelijkertijd voorbereidt op een leven zonder haar man. Haar hart verscheurd tussen het verlangen om hem dichtbij te houden en de noodzaak om zich voor te bereiden op zijn afwezigheid.
Het was een lange dag geweest, vol met praktische beslissingen en onderdrukte emoties, en 's avonds stortte Mevr Willy in. De angst en het verdriet die ze zo hardnekkig had geprobeerd weg te duwen, overspoelden haar met een hevigheid die ze niet langer kon negeren. Verloren in de schaduwen van de toekomst, waarin het kankerspook niet alleen haar man zal wegnemen, maar haar ook zal achterlaten in een leegte die ze zich nauwelijks kan voorstellen.
Maar na de storm van emoties kwam de kalmte. De verdrietige bui trok weg en ze voelde ergens een zekere opluchting dat al die voorbereidingen toch gedaan werden. Het geeft haar een gevoel van controle, van klaar zijn voor wat ooit komen zal.
En gisteravond hadden we, naar vrijdagse traditie, toch weer een gezellige avond met stokbrood, wijn en een kaasschotel. Lachen en praten en genieten van elkaars gezelschap.
De toekomst vergeten, en alleen denken aan het moment van nu.
PS
Nou, hetgeen we gaan plaatsen is niet echt een eenpersoonsbed, maar een twijfelaar. Voor hen die het niet kennen, dat is een bed van 1m20 breed, waar je dus ook nog wel met twee kan in slapen, lekker dicht tegen elkaar.
Handig voor als we logés krijgen en ook voor ons. Dan kunnen we , als er nog eens hittegolven komen, tijdelijk beneden slapen waar het een stuk frisser is dan in onze eigenlijke slaapkamer die pal onder het dak ligt.