En nou had Mr Willy, bij zijn bezoek aan de cardioloog, hoe kan het ook anders, een hele boom opgezet over zijn achteruitgaande lichamelijke conditie, iets waar ie al jaren steen en been over klaagt, maar nergens gehoor vindt.
Maar deze cardioloog had een heel andere kijk op de dingen.
Natuurlijk heeft hormoontherapie invloed op je prestaties, maar d'r zijn heel wat andere factoren.
Je hartslag bv tijdens het lopen is veel te hoog , loopt aan tegen het max toelaatbare, normaal dat je prestaties achteruit gaan. Die bèta blokker die ik je voorgeschreven heb, moet daar al verbetering in brengen.
En waarschijnlijk heb je een tekort aan mineralen, magnesium, vitaminen B6 en B12
En magnesium werkt in op alles, op vermoeidheid, op spierkrampen, versterkt je botten en geeft een stabiele hartslag . Voor een duursporter als jij, Mr Willy, een must."
Of het allemaal zo is, weet meneer Willy niet zeker, maar na zijn afspraak met de cardioloog is hij direct naar Kruidvat gereden om een voorraad magnesium aan te schaffen. Het was een lastige keuze, want magnesium lijkt een zeer lucratief product te zijn; zeker één vierkante meter van de winkel was gereserveerd voor magnesiumproducten in alle mogelijke vormen en uitvoeringen. Uiteindelijk vond hij een doos met magnesium verrijkt met B6 en B12.
Sinds vier dagen neemt hij nu dagelijks magnesium, naast zijn bètablokker en zijn hartmedicatie, de bekende Apocard Retard, waar je nog hartkloppingen van zou kunnen krijgen.
Vandaag is hij weer gaan joggen. Of het nu toeval is, de kracht van verbeelding, of dat het echt werkt, weet hij niet, maar hij heeft toch 17 km gelopen in 2 uur en 8 minuten. Misschien is dat een tijd waar een beetje loper zijn neus voor ophaalt, maar voor meneer Willy is het sinds 13 augustus 2022 geleden dat hij zo'n prestatie heeft neergezet. En dat met een gemiddelde hartslag van 122, een verbetering van ruim 20-30 slagen per minuut.
Meneer Willy, terug van weggeweest?
Maar het gaat me in dit blog niet om het lopen zelf. Ik weet best dat mijn prestaties ver boven het gemiddelde van een 70 jarige kankerlijer liggen .
Maar wat mij enorm frustreert, is dat die klachten van mij nooit serieus zijn genomen. Ik loop al twee jaar ongelukkig rond met een teruglopende conditie, terwijl iedereen - mijn uroloog, mijn radioloog, mijn oncoloog, twee verschillende oncologische assistenten, de psycholoog, kortom iedereen - het simpelweg afschuift op de hormoontherapie. Niks aan te doen, zeggen ze. Je bent 70, wat lig jij nu te klagen?
En als ik dan zeg, volgens mij is het iets anders, dan word ik niet serieus genomen gewoon meewaardig bekeken.
En dan kom je toevallig bij een cardioloog en krijg je een heel ander verhaal.
Waar kun je dan nog op vertrouwen?