En weer zat Mr Willy daar te mijmeren , in de nachtelijke stilte achter zijn PC. Nou, mijmeren is niet het juiste woord. De medicijnen van de cardiologe hielpen dus echt, en sinds lange tijd voelde ie zich terug vol energie en levenslust , in staat om plannen te maken voor de toekomst.
Maar tegelijkertijd , voelde hij een golf van spijt over zich heen komen.
Want die plannen waren niet nieuw. Ze hadden jarenlang ongeopend in een doos gezeten, weggestopt in een vergeten hoekje van hun huis.
Toen Mr Willy met pensioen ging, had hij grootse verwachtingen. Hij had al zijn dromen en plannen in een doos gestopt, klaar om ze één voor één uit te voeren. Samen met Mevr Willy zou hij die doos regelmatig openen en iets leuks uitkiezen om te doen.
Maar het leven liep anders.
In plaats van de plannen uit te voeren, zat Mr Willy het eerste half jaar na zijn pensioen vastgeplakt aan zijn stoel achter zijn PC. Hij deed niks, werd alleen maar dikker en luier. Mevr Willy heeft hem uiteindelijk bijna letterlijk van die stoel moeten schoppen, dreigend dat ze hem zou meegeven met het groot vuil en vervangen door een dunner model. Dat was het moment dat hij begon te sporten, en zwaar ook. Hardlopen werd zijn passie, iets wat veel van zijn tijd opslokte. Daarnaast hielp hij nog één of twee dagen per week zijn oude collega’s. Dat, en al die verbouwingen aan hun domein, slorpte alle vrije tijd op.
De doos met plannen bleef dicht. De dagelijkse routine, de onverwachte ziekte die hem trof, het turbulente jaar van herstel, en toen de pandemie die de wereld stillegde – allemaal factoren die ervoor zorgden dat de doos stof verzamelde. En toen kwamen de zorg voor zijn ouders, eerst Pa Willy en later Ma Willy, die zwaar hulpbehoevend werden. Weer geen tijd, weer bleef de doos dicht.
En kanker doet iets met een mens. En in een wanhopige zoektocht naar betekenis vond Mr Willy een nieuw toevluchtsoord in dit forum. Hij begon te bloggen en boekjes te maken. Het gaf hem een nieuw doel, maar de doos met plannen bleef in de kast staan. Het ongenoegen van Mevr Willy werd groter, want de plannen die ze ooit samen hadden gemaakt, bleven onuitgevoerd.
Een zwaar jaar volgde, een jaar van gestage fysieke achteruitgang en mentale strijd. De oncologische wereld kon hem geen bevredigende antwoorden geven, en de wanhoop en spijt groeiden. Het idee om de doos te openen leek ondenkbaar.
Maar nu is een glimp van hoop gekomen. De medicatie van de cardiologe werkt. Zijn lichaam geeft signalen van herstel. Zijn tweede loopsessie vandaag was een herhaling van de eerste. Dus het was geen eendagsvlieg.
En voor het eerst in jaren heeft hij in die doos liggen graaien en gekeken naar wat voor moois er allemaal nog in zit, aan de dromen die nog niet verwezenlijkt zijn .
En dan komt de spijt. Spijt van al die dingen die we deze laatste jaren nog hadden kunnen doen, maar niet gedaan hebben.
En daar gaan de Willy's aan werken. Wat minder bloggen, de boekjes in uitvoering worden nog afgewerkt en daarna op een laag pitje gezet.
En volgende week zijn we weg. Wanneer juist, hoelang en waarheen dat wordt wel beslist de dag voor ons vertrek.
Wordt vervolgd