Nou, zoals ze in België zeggen, Mr Willy raakt geen grond meer. Sinds hij die hartmedicatie neemt, blaakt hij van energie.
Om de andere dag gaat hij een rondje joggen. Minimaal 7,5 km, soms zelfs 16. En elke loopsessie is een verbetering van de voorgaande. Voor het overige is hij op pad met Mevr Willy: meubels kopen, een grote Amerikaanse ijskast aanschaffen, en vinylvloeren voor het gelijkvloers kopen. Die vloeren is hij nu aan het leggen, een project dat eigenlijk afgevoerd was. Nooit gedacht dat hij daar nog de zin en de energie voor zou hebben.
Je zou denken dat hij dus dolgelukkig is. Dat is hij ook wel, uiteraard. Maar meer nog is hij boos. Pisnijdig zelfs.
Twee jaar lang zat hij met een in zijn ogen onverklaarbare achteruitgang. Twee jaar lang bezwoer de hele oncologische wereld hem dat alleen de hormoontherapie en zijn leeftijd de oorzaak waren van alles.
Twee jaar lang kreeg hij het mentaal steeds moeilijker en had hij schuldgevoelens. "Mr Willy, wat zit jij nu te klagen, je bent 70, wees blij dat..."
Twee jaar, hoe dan ook, van onnodig gemiste levenskwaliteit.
Nou ja, dat boos zijn zal wel wegebben. En de mallemolen in Mr Willy's hoofdje is tot rust gebracht, en dat is heel veel waard.
Hij heeft dienaangaande toch een pittige mail gestuurd naar zijn uroloog. Die had dan toch het fatsoen om een beetje beschaamd toe te geven dat zijn klacht terecht was.
Ons gepland verlof is alleen wat opgeschoven. De weersvoorspellingen binnen een straal van 2-300 km zijn ronduit slecht, maar uitstel is geen afstel.
En nu had hij ook nog PSA laten prikken. Veel te snel eigenlijk, want de laatste bestraling dateert maar van dik 3 weken terug, dus die PSA kan niet anders dan gestegen zijn. En die is dus gestegen, maar slechts heel weinig, van 0.26 naar 0.3, veel minder dan verwacht.
De verwachting is wel dat die volgende maand weer naar beneden is.
Dus eigenlijk lopen we er momenteel best tevreden rond.