Het standbeeld van een stervende gladiator. Dit beeld, een getuigenis van kracht, moed en een onverwoestbare geest, toont een krijger met littekens en spieren, die in zijn laatste moment een zwaard stevig vasthoudt. Zijn ogen, hoewel uit steen gehouwen, stralen een vastberaden trots uit, zelfs in zijn naderende dood.
Een gladiator was geen gewone krijger. Zijn leven speelde zich af in de arena's van het oude Rome, 2000 jaar geleden, waar hij dag na dag oog in oog stond met brullende menigten en bloeddorstige beesten. Zijn zwaard bewoog met dodelijke precisie, zijn schild weerstond talloze aanvallen. Hij was een meester in de kunst van de strijd, een ware kampioen die nooit bezweek.
Maar eigenlijk was hij maar een slaaf, gedwongen om een strijd te voeren, die de zijne niet was, die hij nooit gewild had. In de verzengende hitte van de arena vocht hij, niet alleen tegen gespierde tegenstanders met blinkende zwaarden, maar ook tegen de duisternis in zijn eigen ziel. In elke slag, elke stoot, weerklinkt een echo van zijn innerlijke strijd, een confrontatie met de angsten die hem achtervolgen.
Onder het gejoel van het publiek voert hij een eenzame oorlog, zijn ogen brandend van vastberadenheid. Het gewicht van zijn verleden drukt zwaar op zijn schouders, maar met elke overwinning bevrijdt hij zichzelf een beetje meer van zijn innerlijke demonen. Zijn zwaard snijdt door vlees en bot, maar ook door de ketenen van twijfel en vrees.
Hij wist dat hij zijn strijd tegen de dood vroeg of laat zou verliezen. Maar met ware doodsverachting keek hij dit lot in de ogen, niet als een verliezer, maar als een krijger die zijn eigen eindigheid omarmt. Elke keer dat hij valt en weer opstaat, vindt hij een sprankje verlossing. De arena is zijn hel en zijn heiligdom, een plek waar hij zichzelf hervindt in het vuur van de strijd. Zijn zweet mengt zich met het zand, zijn bloed met de roep om vrijheid. Voor de toeschouwers is hij een gladiator, een held.
Maar voor zichzelf is hij een pelgrim, op zoek naar vrede en rust te midden van het tumult.
Elke strijd is een zelfoverwinning, een stap dichter bij innerlijke rust. Hij vecht niet alleen voor zijn leven, maar ook voor zijn ziel, in een onophoudelijke zoektocht naar verlossing. En dan 's avonds, als de zon ondergaat en de schaduwen langer worden, weet hij dat hij zijn demonen voor even heeft overwonnen, is hij klaar om morgen opnieuw de strijd aan te gaan. Zelfs in de wetenschap dat de dood onvermijdelijk is, blijft hij vechten tot de laatste snik, een levende getuigenis van onverzettelijke wilskracht.
Veel eeuwen later, in een wereld ver verwijderd van die bloedige arena's, staan wij, lotgenoten, voor een andere uitdaging. Niet meer met zwaarden en schilden , maar met medicijnen en behandelingen en een onuitputtelijke geestkracht vechten wij tegen een rotziekte. We beproeven onze wilskracht, navigeren door de onzekerheden van kanker. Elke behandeling is een nieuwe slag in de arena, elke dag een nieuw gevecht
De taal die vaak wordt gebruikt om deze ervaringen te beschrijven, zit vol met beelden van strijd en overwinning: vechten tegen kanker, opgeven is geen optie, hij heeft de kanker overwonnen, zij heeft gestreden voor wat zij waard was, het was een oneerlijke strijd ,enz.
Moed, kracht, volharding en strijdbaarheid zijn termen die lekker in het gehoor liggen. Het klinkt alsof je de volledige regie hebt. Als je er maar hard genoeg voor knokt, dan red je het wel. Maar wat als je het niet redt? Ben je dan minder sterk? Heb je dan niet voldoende geknokt? Ben je een loser als je voor jezelf kiest? Voortdurend strijdbaar moeten zijn, roept weerstand op. Het kost onvoorstelbaar veel energie en daar heb je soms helemaal geen zin meer in.
Maar dat willen mensen natuurlijk niet horen. Die horen liever het verhaal van de overwinning.
Maar wat als die overwinning er niet komt? Wat als de strijd oneerlijk blijkt en de uitkomst onzeker is? Moed en volharding zijn dan nog steeds waardevol. Het gaat niet om het winnen van een gevecht, maar om het behouden van je geestelijke gezondheid, om de kracht te vinden om te leven met waardigheid en moed, ondanks het vooruitzicht van een naderende dood.
Naast het standbeeld van de stervende gladiator, staat een plaquette met zijn verhaal. Het herinnert ons eraan dat echte kracht niet altijd ligt in het winnen van de strijd, maar in de moed om überhaupt te vechten, om , ondanks alles, te leven. De gladiator wist dat, zelfs in zijn laatste momenten. Zijn verhaal is een blijvende herinnering dat het leven, net als de strijd tegen kanker, niet altijd eerlijk is, maar dat onze moed, ons doorzettingsvermogen , onze wil om te leven ons een verhaal brengen van onschatbare waarde, een verhaal over de kracht van de menselijke geest.
Een verhaal dat gehoord moet worden
---------------
De stervende gladiator
Beeld is vervaardigd door Louis Mast (°Gent 1857 - +1901)
Heeft in Citadelpark gestaan. Nu In Koning Albertpark aan de Zuid.
Op de sokkel staat het opschrift: "Ave Caesar, morituri te salutant", "Gegroet Caesar, zij die gaan sterven groeten u"
Het beeld is vaak verplaatst geweest. Koninklijk Atheneum, Zuidpark ter hoogte van Twee Bruggenstraat, Citadelpark, Zuidpark Huidige plaats. Het beeld is ettelijke malen vernield en vooral het zwaard werd verschillende keren gestolen of afgebroken. Walter de Buck ( Gentse kleinkunstzanger en beeldhouwer)heeft het meerdere keren hersteld