In de eenzame stilte van de nacht, zoek ik troost in mijn woorden. Schrijven, alles van mij afzetten, licht en humor zoeken in een wereld die vaak zo donker lijkt. Bloggen, niet alleen over die rotziekte, maar over momenten van vreugde, grappige anekdotes en de kleine genoegens van het leven. Kanker is al ellendig genoeg; daarom probeer ik een vrolijke noot te brengen, niet alleen voor mezelf, maar ook voor mijn lotgenoten.
Maar wie regelmatig schrijft, bouwt onvermijdelijk een diepe band op met deze gemeenschap, leest de verhalen van mede-reizigers op dit hobbelige pad. En hier, in deze broze enclave, word ik overweldigd door blogs vol wanhoop, vol diepe pijn, vol bodemloos verdriet. Verhalen rondom palliatieve zorg en terminale diagnoses sleuren me mee in een maalstroom van emoties. Ik lees over ondraaglijk leed, woorden die zich in mijn ziel inbranden en mijn gedachten teisteren.
Ik probeer de woorden van anderen te verwerken, hun pijn te begrijpen, maar dikwijls neemt het gevoel van hopeloosheid en wanhoop de overhand. Elke zin, elke uitdrukking van verdriet en angst dringt diep in mijn wezen door. Het is alsof hun leed mijn eigen geest vergiftigt, me naar de rand van een donkere afgrond trekt.
De beelden van hun strijd, de echo's van hun tranen, ze overspoelen me, verstikken me. De verhalen die ik lees, zijn een spiegel van mijn eigen angsten en onzekerheden. De demonen in mijn hoofd schreeuwen, hun stemmen vermengen zich tot een oorverdovend koor van wanhoop.
Maar de grootste pijn is de totale hulpeloosheid die ik voel. Hoe graag ik ook wil, ik kan hun ziekte niet genezen, hun pijn en verdriet niet verlichten, hun geliefden niet tot leven wekken. Het enige wat ik kan bieden zijn woorden van troost - soms - en dan nog vaak hopeloos ontoereikend. Het is een machteloosheid die aan mijn ziel knaagt, een constante herinnering aan de beperkingen van mijn mededogen en de grenzeloze omvang van hun lijden.
En dan voel ik de kilte van mijn eigen sterfelijkheid. De muren van mijn bureel sluiten zich om me heen, een gevangenis van mijn eigen gedachten. Hier, in deze eenzame cel, probeer ik de stukjes van mijn wezen bij elkaar te houden, maar ze glippen als zand door mijn vingers.
En, hoe heilzaam ook, er gaat geen maand voorbij zonder dat ik besluit te stoppen met bloggen, gewoon weglopen. Weg van kanker.nl, weg van al die pijn, weg van al dat verdriet, weg van deze gemeenschap, hoe liefdevol die ook mag zijn.
Maar het bloggen is sterker dan mezelf, en ik blijf gevangen in de wereld van dit forum.
En ik blijf vechten tegen de storm in mijn hoofd, een strijd die ik weet dat ik niet kan winnen.
Maar al verdrink ik in de chaos, ooit, ergens , zal ik vrede vinden.