Jarenlang is er geklaagd dat we niet genoeg bossen meer hebben. En ook niet genoeg boswachters meer om erop te letten dat de bossen niet weglopen.
Vooral in de begintijd van de houtkachels, toen elke Vlaamse huisvader zich geroepen voelde zijn kindjes niet te laten verkleumen in een bevroren living met opnieuw ijsbloemen op de ruiten. Van fijn stof , longproblemen en andere narigheden hadden ze toen nog nooit gehoord.
De bossen verdwenen zienderogen.
Te weinig boswachters...
Maar dat gaat beteren nu. Sinds Europa de Natuurherstelwet heeft goedgekeurd is er beterschap in het vooruitzicht.
De man die het op de televisie met een krop in zijn keel kwam vertellen, was zelf boswachter, zei hij. Maar dat kon je zo op het eerste gezicht niet merken. Hij had weliswaar een baard, maar hij zag er toch een tikkeltje ondervoed uit, en hij beantwoordde helemaal niet aan het ruige beeld dat Mr Willy zich van vroeger herinnerde. Dit was duidelijk een vegetariër, die het verschil tussen giftige en niet giftige paddenstoelen nog niet zo best onder de knie had, en die daardoor al twee keer op korte tijd zijn maag had moeten laten leegpompen en nu een dieet moest volgen van bouillon en toost.
Neen hoor, in Mr Willy's tijd waren dat heel andere boswachters. Zo met een groene jagershoed op en een tweeloop over hun hoge schouder. Ze maten allemaal om en bij de twee meter, ze sjiekten pruimtabak om bosbranden te vermijden en ze wurgden de gevaarlijkste beesten met één hand. Met één blote hand.
Soms was er nog meer bloot. En dat had Lady Chatterley dus graag. Dat zei ze toch in die film die Mr Willy ooit eens gezien had
Die boswachter, op wie die Lady verliefd was, geurde naar hars en terpentijn, sliep met ramen en deuren open, liep zo goed als bloot door de gutsende regen en waste zich 's morgens in water van de beek met het bovenlijf, en soms de rest ook nog, bloot. Hij was behoorlijk behaard en als je hem in het bos ontmoette, moest je twee keer kijken: is dat nu een bruine beer of een boswachter?
En Lady Chatterley was helemaal weg van deze brok norse natuur. Alhoewel, hij sprak haast geen woord en je zou denken dat hij zijn hart onbewoonbaar had verklaard. Zeker voor de Lady, die volgens hem maar een truttig vrouwmensje was, dat alleen maar kon haken en bloemschikken en op een donzen matras sliep, terwijl hij op de blote grond lag te snurken, waakzaam, met één oog halfopen.
Maar de Lady liet niet af, ze was weg van die terpentijngeur, het mos was zachter dan zacht, haar eigen impotente vent kon royaal de pot op, en een paar minuten later lagen ze te kroelen, de beer en het lam, en er werd een aardig stukje geknord en gekreund, maar dat kon evengoed het geluid van de herfstwind in de eeuwenoude bomen zijn.
Zo was dat toen. En zo waren de "boswachters" toen. Altijd bereid om rust te brengen in hun bos.
Nee, ook de boswachters zijn niet meer wat ze vroeger waren.
En over Lady Chatterley zal ik nog wel eens een andere keer praten.
Maar thuis, op het toilet, daar staat toch wel zo'n spuitbus met boslucht en terpentijngeur.