Dit jaar is het allemaal een beetje overschaduwd door de voetbalgekte, maar toch, de meesten hier op dit forum weten wel dat de Ronde van Frankrijk begonnen is. Zeker de fietsliefhebbers. Die beleven hoogdagen.
Maar niet Mr Willy. Nee hoor, aan fietsen heeft hij een broertje dood. Veel te gevaarlijk. Hij moet met beide voeten op de vaste grond staan, anders komt hij gegarandeerd in de problemen. Hier gaat het vooral om het bewaren van evenwicht. De jeugd van tegenwoordig lijkt daarmee geen enkele moeite te hebben. Je pakt een kind, bij wijze van spreken, uit de wieg, zet het op een fietsje en weg rijdt het.
Maar zo ging het niet bij Mr Willy. O ja, hij heeft wel leren fietsen hoor, dankzij de noeste arbeid van Pa Willy, die urenlang achter zijn zoon aan rende, de bagagedrager stevig vasthoudend, om met ware doodsverachting de kleine Willy op het rechte pad te houden.
Op onregelmatige tijdstippen durfde Pa het aan om de bagagedrager los te laten, even stil te staan en trots naar zijn fietsende spruit te kijken. En dan riep hij: "Willie! Je kan fietsen!" En elke keer schrok Mr Willy, keek schichtig achterom en viel prompt op zijn snufferd. Onder luid gejank en met een geschaafde knie werd hij dan de ouderlijke woning binnengebracht, waar de kwaliteit van de jodium uitstekend was. Liters jodium hebben ze uitgesmeerd, maar goed, ontelbare kilometers later kon hij het, hij kon fietsen.
En fietsen verleer je niet. Dus zelfs nu, 60 jaar later, als het fietspad maar breed genoeg is, en geen gevaarlijke gracht links of rechts, durft hij zich zo nu en dan nog wel eens op de fiets te wagen, zwalpend als een dronken zeeman.
Maar met een een mengeling van bewondering en jaloezie kijkt hij dan naar die renners in de Ronde van Frankrijk. Daar jagen wielrenners urenlang met gebogen ruggen op weg naar de finish om de eer en het grote geld. Drie weken lang, ruim 4000 kilometer. Zo nu en dan grissen ze een zakje voer uit de handen van een verzorger, nemen een slokje van een of ander versterkend brouwsel, en fietsen maar door. Halsbrekende toeren halen ze uit. Bergaf tot 100 per uur, naast elkaar met amper een wielbreedte tussenafstand.
Het lijkt wel een circus van menselijke motoren, aangedreven door meer dan alleen hun beenspieren. De bidons zijn waarschijnlijk gevuld met toverdrankjes van Asterix en Obelix, waar de renners na een flinke teug ineens tegen de berg opvliegen alsof ze een raketmotor hebben aangezet.
Maar toch, vallen doen ze ook, net als Mr Willy, maar ze hebben er veel minder last van. Alleen als ze een been breken of echt helemaal in de kreukels liggen, dan stoppen ze. Maar een breukje of een andere verwonding boven de gordel, die niet met de pedalen hoeven mee te draaien, daar trekken ze zich niets van aan. De echte ijzervreters blijven doorfietsen met pleisters op hun lichaam alsof ze door een bijenkorf zijn aangevallen. Veel effectiever dan die jodium
Nou, en dan krijgen ze na de rit nog een massage, echt geen gewone knijp of wrijfbeurt. Nee hoor, het zijn high-tech behandelingen met apparaten die meer geluid maken dan een wasmachine in centrifugestand en die de spieren weer tot leven wekken alsof ze Frankenstein's monster opnieuw aan de praat moeten krijgen. En dan springen die knullen terug op de fiets, alsof ze een middagdutje gedaan hebben i.p.v. 200km te fietsen.
En desondanks zijn er jongens die na een paar dagen al een fikse achterstand hebben opgelopen en geen schijn van kans meer maken op een goed betalende ereplaats. En daar heeft Mr Willy medelijden mee .Zij moeten opgeven en hun verdiensten zullen gering zijn. En eigenlijk verwacht Mr Willy dan elk moment op zijn beeldbuis een gironummer, waarop de kijkers geld kunnen kan storten behoeve van de BAW (Bond van Achtergebleven Wielrenners).
't Is ook altijd amusant te zien hoe de renners er na zo'n rit uitzien, afgemat, zwetend en stinkend als een bunzing die te lang in een vuilbak heeft liggen fermenteren. En dan die rare zonnebrillen! Het is alsof ze rechtstreeks uit een sciencefictionfilm zijn gefietst.
Maar, zoals gezegd, Mr Willy vindt zijn avontuur niet op twee wielen. Hardlopen is zijn ware passie..
Terwijl hij rent, kan hij nadenken, dromen en de wereld om zich heen observeren. Geen angst voor vallen, geen gedoe met evenwicht. Gewoon hij en de weg voor hem.
Laat die renners zich maar afbeulen in de tour.
Mr Willy vindt zijn eigen weg wel naar de vrijheid, stapje per stapje.