En weer zit Mr Willy daar, stilletjes te mijmeren.
Over vroeger en nu
Ooit was ie jong, het leven bruiste als een wilde rivier, onstuimig en onvoorspelbaar. Vol energie en levenslust stroomde je mee, zonder te weten waar je zult eindigen. Je vindt een partner, start een gezin en je dagen vullen zich met het lachende geroezemoes van kinderen, met hun eerste stapjes en hun eerste woorden. Je carrière neemt een vlucht, je rent van vergadering naar vergadering, je voeten raken nauwelijks de grond. Tijd is een luxe die je je niet kunt permitteren. De klok tikt door, maar je merkt het niet, je bent te druk bezig met het hier en nu, met het bouwen aan een toekomst.
Maar dan, ineens, op een dag, ontwaak je, je opent je ogen en je beseft dat de jaren als zand door je vingers zijn geglipt. Je staat op en kijkt in de spiegel en ziet een gezicht, helemaal anders dan wat je je herinnert, vol rimpels en grijze haren.
De kinderen zijn het huis uitgevlogen, hun eigen paden volgend, en jij en met wat geluk je partner blijven achter in een huis dat nu te groot lijkt. Kleinkinderen brengen vreugde en herinneren je aan de cirkel van het leven, maar je lichaam, eens zo sterk en onuitputtelijk, begint tekenen van slijtage te vertonen. Je hoort je gewrichten kraken en voelt de vermoeidheid die zich in je botten nestelt. Je hebt een bril nodig, een hoorapparaat, misschien zelfs een rollator.
Vrienden met wie je ooit gelachen en gehuild hebt, vertrekken één voor één, als bladeren die van de bomen vallen.
Je pensioen brengt de rust waar je altijd naar verlangde, maar ook een leegte die je niet had verwacht. De dagen zijn stil, gevuld met tijd om te denken, te mijmeren. Je herontdekt het samenzijn, maar ook de stiltes, de niet-gezegde woorden. Het is een tijd van herinrichting, van het vinden van een nieuw ritme.
En dan komen de oude dromen bovendrijven, zoals schepen die ooit in de mist verdwenen. Onvervulde wensen, plannen die je ' ooit eens' zou willen realiseren, roepen om aandacht. Je begint te dromen over reizen die je nog wilt maken, dingen die je wilt doen, talenten die je wilt verkennen.
Maar het leven is een grillige meester, en net als je jezelf op het punt staat te verliezen in deze nieuwe avonturen, komt de schaduw van ziekte. Kanker, een woord dat je met een stomp in de maag treft, dwingt je opnieuw te herbronnen. Bezoeken aan het ziekenhuis worden onderdeel van je routine, gesprekken met dokters vullen je dagen. De klok, ooit een stille getuige, wordt nu een onverbiddelijke metgezel. Je voelt de tijd wegtikken, elke seconde een herinnering aan je sterfelijkheid.
Maar toch, in de stilte van de nacht, als je kijkt naar de maan die door het raam binnen schijnt, als je luistert naar de zachte wind, vindt je een vreemde soort vrede. Je hebt liefgehad, gelachen, gehuild. Je hebt geleefd. En hoewel de toekomst onzeker is, je middelen beperkt, laat je toch je dromen niet helemaal varen. Misschien zullen ze in een andere vorm tot leven komen, misschien zullen ze onvoltooid blijven. Maar in je hart, in de diepten van je wezen, blijft het verlangen branden.
En zo, met die tikkende klok als achtergrondmuziek, leef je verder. Je omarmt de dagen die je hebt, je koestert de momenten van vreugde, je vindt schoonheid in de kleine dingen. Want ouder worden is niet alleen verliezen; het is ook winnen. Winnen aan wijsheid, aan diepte, aan liefde.
En in die rijkdom, zelfs in het aangezicht van ziekte en eindigheid, vind je een soort eeuwigheid.