“De plek van ware genezing is een woeste plek. Het is een gigantische plek. Het is een plek van monsterlijke schoonheid en eindeloos donker en glinsterend licht.”
Naamloos
Ik stop om een pauze halverwege mijn lange run. De weg kijkt uit over het fort van Oelegem langsheen het anti tank kanaal. Het is de perfecte plek om even te stoppen, te genieten van het landschap en de rust.
Terwijl ik tegen het hek leun dat de twee delen van het pad scheidt, komt er iemand aangelopen. Het is een bekend gezicht, hoewel we elkaar niet kennen. Gewoonlijk is hier niemand, zeker niet zo vroeg in de ochtend, dus het blijft in mijn gedachten hangen als ik dezelfde persoon na een paar maanden opnieuw zie. Dit is de derde keer dat we elkaar kruisen, maar we zijn nooit gestopt om te praten.
Ik kom er al snel achter dat hij Dave heet en we kletsen kort over onze tijd op het parcours. Hij is wat jonger dan ik , ik schat hem rond de 60. Hij is wat groter en zwaarder, maar heeft een warme uitstraling. Dave lijkt een van die mensen die met bijna iedereen overweg kan en ik voel me meteen op mijn gemak We praten erover hoe we het leuk vinden om alleen te zijn en zelden of nooit met anderen lopen. Hij vraagt hoe ver ik ren en of ik ergens voor train. Ik vertel hem over die rotkanker en hoe hardlopen deel uitmaakt van mijn strijd daartegen. Ik vertel hem hoe die hartmedicatie mij een nieuwe boost heeft gegeven.
Ik vertel Dave dat ik, zolang ik kan, nog steeds zal rennen, gewoon omdat ik hou van de fysieke inspanning, de stilte, de eenzaamheid en de vrede die het met zich meebrengt. Ik geniet ervan, en dat is reden genoeg. We gaan uit elkaar en ik kijk hoe hij in het bos verdwijnt.
Maar om een of andere reden dacht ik vandaag nog na aan dat gesprek. Ik dacht na over de redenen waarom ik urenlang buiten ben en waarom ik mijn lichaam tot het uiterste drijf. Als ik terugkijk, zou ik Dave iets heel anders vertellen als ik de kans had om dat gesprek opnieuw te voeren
Hardlopen heeft voor mij een onmiskenbare therapeutische waarde. Het helpt me om de chaos en onrust die kanker in mijn hoofd veroorzaakt, te beheersen. Door te rennen kan ik het leven aan, heb ik er controle over.
Lopen in de bossen , met hun ongerepte schoonheid, geeft me een gevoel van heelheid. Ongeacht wat ik verloren heb of wat mij is afgenomen, en ongeacht de fouten die ik mezelf of anderen heb aangedaan, het biedt me een heldere ruimte waarin ik me kan hervinden.
Als het obsessief klinkt, dan is dat niet ver bezijden de waarheid. Hardlopen is essentieel voor mij. En nu geef ik er opnieuw prioriteit aan. Meer dan een jaar heb ik verloren aan depressie en angst, en ik wil geen tijd meer verliezen. Ik heb talloze dagen, weken en maanden doorgebracht in een hoofd dat vaak meer vijand dan vriend was. Het creëren van onzekerheid terwijl die er niet is, is vermoeiend en heeft me blootgesteld aan een rollercoaster van emoties.
En alhoewel therapie me heeft geholpen te begrijpen waarom ik doe wat ik doe, biedt hardlopen me de mogelijkheid om dat gedrag daadwerkelijk te veranderen en te helen waar therapie niet kan.
Aanleiding tot dit blok was het feit dat ik dankzij mijn hartmedicatie, vandaag terug voor de eerste keer een echte lange route gelopen heb. Het was bijna een jaar geleden dat ik nog eens een trip van 24 km gedaan had , en ik moet terug gaan tot begin 2022 om vergelijkbare tijden te vinden.