De hele dag trek ik door de kronkelende, verraderlijke aderen en lymfen in mijn lichaam. De bloedbanen, eens levendige levensaders, zijn nu sinistere tunnels die me dieper en dieper het duister inleiden. De wanden van deze gangen pulseren onheilspellend, als de ademhaling van een slapende draak, terwijl de rode stroom om me heen kolkt en raast als een woeste, bloedrode rivier. Een muffe, koperachtige geur hangt in de lucht, en overal klinkt het gedempte, sombere kloppen van mijn hart als een verafgelegen storm.
Het is een wereld van voortdurende beweging, maar geen enkele beweging voelt troostrijk of levend. De rode bloedcellen dringen zich dicht om mij heen, als een menigte in paniek, hun kleur donkerder dan normaal, alsof de levenslust uit hen is weggezogen. Langs de randen van deze rivier zie je dode en beschadigde cellen, als wrakstukken aan de oever, stille getuigen van de verwoestende kracht die door mijn lichaam raast.
De witte bloedcellen, de ooit dappere verdedigers van mijn gezondheid, bewegen traag en futloos, hun strijdgeest gebroken door de voortdurende aanvallen van de kwaadaardige indringers. Ze zijn als uitgeputte soldaten, hun kracht afgenomen door de eindeloze veldslagen tegen de kankercellen, die als onstuitbare demonen door deze ondergrondse wereld zwermen.
Het is een gevaarlijke reis. Overal loeren vijanden, onzichtbaar maar voelbaar aanwezig. Mijn trouwe Rocinante en Sancho's ezel waden moedig door de rode stroom, hun hoeven kletterend op de onzichtbare bodem van deze levenskrachtige rivier.
En dan, in de verte, rijzen ze dreigend op: gigantische gedrochten met uitgestrekte, grijpende tentakels. Monsters, symbolen van de kwaadaardigheid die mijn lichaam aanvalt. Ze trekken de levenskracht uit de omliggende cellen en laten een spoor van verwoesting achter. Dit is de vijand die ik moet verslaan: een verwoestende kracht die zich een weg baant door mijn aderen en lymfen, meedogenloos en constant.
Naderend tot deze kolossen, lachen zij mij spottend uit. Hun vervormde, kwaadaardige gezichten tonen geen genade, slechts een alles verslindende honger. De tentakels bewegen als slangen, grijpend naar elke gezonde cel in de buurt.
Mijn woede kookt op. Deze gedrochten, want dat zijn ze, tonen hun ware gedaante: afzichtelijke creaturen die de levensadem uit mijn lichaam zuigen. Hun aanwezigheid is als een donkere vloed die alles verteert wat gezond en levend is.
Maar ik ben niet alleen. Ik heb Sancho, zijn ezel volgeladen met heldere, glinsterende figuren, de helpers die mij ondersteunen in deze strijd. Dit zijn de medicatie, de chemotherapie en behandelingen die zich aan mijn zijde scharen. Hun aanwezigheid geeft mij nieuwe moed en kracht, een licht in de duisternis van mijn gevecht.
Ik storm voorwaarts. Rocinante lijkt een ongekende snelheid te ontwikkelen, gedreven door een gevoel van plicht en noodzaak. Mijn strijd zal legendarisch worden, een echo door de tijd, ondanks dat ik weet dat mijn daden slecht begrepen zullen worden. Maar ik zal deel worden van de grote geschiedenis.
Mijn lans doorboort het vervormde membraan van een kankercel: een afschuwelijk gekrijs volgt. De tentakels spannen zich en trachten mij te grijpen, maar ik blijf onverschrokken. Mijn strijd tegen deze ziekte is allesomvattend; ik moet dit offer brengen. Ik schreeuw naar Sancho, die onnozel toekijkt, om niet te vergeten wat hij ziet. Ik roep dat ik vecht om het vuur van het leven terug te brengen naar mijn lichaam.
De kankercel lacht wreed en vermorzelt mij. Zijn greep breekt mijn lichaam, mijn botten kraken, maar ik houd stand. Hij grijnst, zich bewust van zijn nakende overwinning op mijn gelijk. Rond en rond ga ik, totdat ik langzaam mijn bewustzijn verlies. In die opkomende verdoving hoor ik applaus, een opzwepende ovatie van een uitzinnige menigte, als in een arena uit de oudheid. Maar het zijn de herinneringen aan mijn dierbaren, mijn lotgenoten, de hoop en steun die mij omringen. Nooit ben ik zo bevestigd in mijn queeste.....
***
Vanuit de verte hoor ik de smekende woorden van Sancho om terug te keren naar zijn wereld. Hij houdt mij vast, giet wijn in mijn keel. En dan aanvaard ik die terugweg, want ik besef dat dit gevecht moet doorgaan. Vanuit de verte wordt mij sterkte toegeroepen. Ik zwaai en ben weer in de stroom van mijn bloedbaan. Ik vecht niet alleen tegen monsters; ik strijd tegen een ziekte die mij tot de rand van de afgrond brengt. Ik strijd voor een verloren zaak, maar ik red de eer.
Mijn strijd tegen kanker is als de strijd tegen deze monsters; een epische, onbegrijpelijke en heroïsche strijd. En die strijd is bloedig en hard, maar morgen wordt dat gevecht voortgezet, dan storm ik met Rocinante, de lans in mijn hand en Sancho aan mijn zijde opnieuw op die monsters af, opnieuw en opnieuw, elke dag weer.....
-----
Ooit had ik een blog geschreven rondom Don Quichote de La Mancha.
https://www.kanker.nl/ervaringen-van-anderen/blogs/gewoon-leven-met-prostaatkanker/don-quichot-de-la-mancha?pk_campaign=navigatie&pk_kwd=volgendblog
Dankzij de creativiteit van Zweef en en Peter heeft dit geleid tot mijn huidige avatar en Peter had toen ook nog een prachtige parodie daarop gemaakt.
En dit blog is dus daarop geïnspireerd.