En nou voelde Mr Willy zich de laatste tijd toch zó geweldig.
Zijn PSA-waarden waren gehalveerd. Zijn conditie was weer optimaal; hij voelde zich als een jong veulen en liep terug halve marathons alsof het niets was.
Kortom, hij had een aantal maanden voor de boeg waarin ie kon struisvogelen. Niks kanker. Niks mallemolen in dat koppie.
Maar toen gebeurde het onvermijdelijke: bij het lopen blesseerde zijn lies.
"Eigen schuld," zei Mevr Willy, "je had maar niet zo gek moeten doen."
En daar had ze nog gelijk in ook. Maar godverdorie, die blessure betert niet, integendeel. En twee weken ontstekingsremmers bieden geen verlichting.
En nou wacht er dus heel behandelingsplan bij de kinesist op hem. Tot die tijd rusten en niks lopen. Pffff, want nu zat ie juist te dromen van een hele marathon.
En nu weet ik wel dat ik helemaal niet mág klagen, en gewoon superblij moet zijn met hetgeen ik allemaal nog wél kan.
Kan dus best zijn, maar het moest me toch even van het hart