Stel je voor: een schip dat rustig op zee dobbert, zijn koers bepaald door de wind en de golven. Alles lijkt kalm, tot je beseft dat het schip soms onbedoeld even stil ligt, alsof de zeilen een tikje slap hangen. Dit schip, dat ben ik – Mr. Willy – en die momenten van stilte? Wel, dat is zijn ademhaling die er in de nacht soms de brui aan geeft.
Een paar maanden terug werd ie uitgenodigd voor een nachtelijk avontuur in het land der dromen, omringd door draadjes en sensoren. Een slaaponderzoek. En en paar weken geleden kwam het verdict: een AHI van 21,5. Voor de leken , dat betekent dat zijn ademhaling zo'n 21,5 keer per uur besluit om even een pauze te nemen. Geen grote paniek, maar ernstig genoeg dat de verzekering hem liever ziet wandelen dan autorijden.
Nu, de dokters zullen het niet verklikken , de verzekeraars en Mevr Willy lezen mijn blogs niet en eigenlijk voel ik me best prima.
Het is dus niet dat ik daar overdag als een zombie lig rond te dwalen.
Maar toch, er moet iets gebeuren.
Maar de gedachte om elke nacht met een beademingsapparaat te gaan slapen, dat klinkt als het idee van een nacht doorbrengen met een stofzuiger naast het bed. Geen probleem voor Mr. Willy, die is toch zo doof als een pot, maar Mevr. Willy die heeft oren heeft als schotelantennes . No way, dat wordt slapen in aparte bedden .
Er is echter een andere oplossing die mij werd aangereikt: afvallen. Pfff... Alsof Mr Willy zó dik is.
Maar inderdaad, een kilo of tien eraf zou mijn ademhaling weer in het gareel kunnen brengen.
En nu moet Mr Willy zijn Bourgondische levensstijl inruilen voor iets dat meer lijkt op het dieet van een monnik in een verlaten klooster. Geen wijn, geen suiker, geen overdaad: zijn geliefde Franse keuken verruilen voor een karige hutspot.
En nu heb ik geen stalpoot zoals Zweef, die ik kan inzwachtelen om dan snel wat kilo's te lossen, nee , dit wordt een strijd, een gevecht tegen de verleidingen van het leven.
Binnen enkele maanden zouden we wel eens kunnen veranderen in een schim van onszelf, magerder dan een uitgedroogde stokvis.
Maar laat het gezegd zijn: als ik straks slanker door de straten wandel, een levende getuigenis van vastberadenheid en wilskracht, dan wacht mij aan het einde van het jaar een nieuwe test.
En dan zien we wel hoe de kaarten geschud zijn.