De boodschapper van de laatste tijd is onzichtbaar
Hij schrijdt door de wereld, stil maar altijd daar
Zijn ogen doorboren de tijd , onverbiddelijk en hard
Hij kent het uur, het laatste afscheid dat ons wacht
In een kamer waar het licht zwakjes trilde, zag ik een oud vriend, met ogen vol verhalen. We lachten over vroeger, de wilde jaren, onwetend van de stilte die de Boodschapper droeg.
Hij sprak geen woord, de Boodschapper, onzichtbaar voor velen, mijn hart wist niet van het naderend afscheid, noch de leegte die spoedig zou grijpen, na die laatste glimlach, die laatste groet.
Had ik maar geweten, had hij maar iets gezegd, zou ik dieper hebben gekeken, langer hebben vastgehouden, elk woord gebrandmerkt in mijn geheugen, elke lach gekoesterd als een schat voor eeuwig.
Maar nu, alleen in het schemerlicht, echoën de woorden onbesproken in de leegte, herinneringen vervagen als sterren bij dageraad, spijt vermengd met de koude ochtenddauw.
-------
En elke nacht, mijn liefste, in de veiligheid van onze omhelzing, wanneer jouw adem rustig naast mij golft, hoop ik stil dat hij ons voorbijgaat, de Boodschapper van de Laatste Tijden, die ons pad kruist.
Want als de dag komt dat hij mij fluistert, over dat onvermijdelijke einde van ons samenzijn, weet ik niet hoe de zon nog kan rijzen, of hoe ik ooit weer alleen kan zijn.